karteczka.

notorycznie drę ryja ostatnio. a i tak jest tak, że ucięło mi gdzieś emocje. siedzę taka jakaś jak po lobotomii i nie czuję. czuję, że powinnam coś czuć, i że kiedyś czułabym właśnie to, co powiedziałam, że czuję, ale nie czuję. nie wiem czy właśnie straciłam siebie, rozlałam się, wyciekłam, zgubiłam, czy właśnie zyskałam nową siebie, że wulkan w nieustannej erupcji gdzieś odszedł, że zmarszczka na środku czoła - i to ta pionowa - będzie się pogłębiać wolniej, że mniej się zapluwać już teraz będę, mniej pocić. nie wiem. 

wiem, że drę ryja.

i również wiem, że jest to bez sensu. totalnie bez sensu. wobec czego, kiedy wydrę ryja, wydzieram ryja we własnej głowie na siebie, a echo rozchodzi się w niej echem, bo nie mam tam już emocji.

więc nie wiem skąd ten wkurw. jest, pozwalam mu wylecieć, bo może będzie to moje ostatnie intelektualne doznanie w ogóle, nie tłumię go. to znaczy tłumię, w innym wypadku wybuchałabym sto milionów razy na dzień, a nie dwa. raz. albo raz na dwa dni.

źle mi z tym, a jakże.

dziś rano budzi mnie nataszka. 'mamo', mówi, 'mam dla ciebie taką karteczkę. i na niej jest napisane kocham cię kochana mamo, jesteś najlepszą mamą'.

'o, jak cudownie, dziękuję' - rozpromieniam się.

'to nie koniec', mówi moja córka, moja krew z krwi, moje kości z kości. 'dalej jest napisane nie krzycz mamo, to będzie milej'.

dzień dobry.

dzień dobry córko, dzień dobry matko, dzień dobry świecie. spuszczam głowę i snuję się do łazienki. prawie. snuję się gilgocząc młodzież i rozmasowując siniaki na twarzy po tym, jak mnie z miłości walnęła wiaderkiem po raz kolejny.

chwilę później, po dwunastokrotnym 'zostaw, bo wylejesz' i wytarciu stołu, podłogi i krzeseł, wykrzykuję: 'natasza!' a ona na to: 'pamiętasz, co napisałam na karteczce?'.

szach - mat.

'przepraszam', mówię. 'masz rację. zjedz śniadanie'.

'nie będę! jadła!! śniadania!!!' wykrzykuje moje lusterko.

'pamiętasz karteczkę?' - mówię.

'pamiętam, ale ona była adresowana do ciebie'.

moja.