poniedziałek, 27 lutego 2017

ona. ona.

postawiliśmy ją w pokoju, w którym do tej pory mieszkały koty, w foteliku samochodowym.

wyjęłam ją stamtąd.

położyłam na sofie.

to był jej pokój.

co teraz? pytaliśmy siebie nawzajem i patrzyliśmy na nią. ona na nas. co teraz?
przesiedzieliśmy tak trochę. kwiliła. popiskiwała. stękała, jak tylko delikatnie stękać potrafią niemowlęta. mówią nosem. knychają. ruchami żółwia rozpatulają się z kokonów, w które je z uporem maniaka zawijamy.

jeść chce. pić chce. nie wiem co chce. pierś chce. mnie chce. nie wiem. nie wiem.

zanieśliśmy ją do naszej sypialni. przystawiłam do piersi. ssała i oddychała, oddychała i ssała. jak to wspaniale współgrało. cisza w domu. absolutna cisza nie licząc pomlaskiwań i fuknięć.

co teraz? tkwiło w nas cały czas.

położyliśmy się obok niej. ona na kocyku, na pieluszce, wypranej, wygotowanej, wyprasowanej, wygniecionej, by była miękka, a potem znów wyprasowanej, żeby równa. zbyt długie rękawy body z napisem 56 na metce podwijałam drżącymi rękoma. chude, bordowe nóżki i rączki ruszały się we własnych rytmach. kręciły, wierciły, nie ustawały w mozolnej pracy odkopywania się ze wszystkiego. paluszki, nad którymi nie miała władzy, wystający język, kiedy w końcu nauczyła się trochę głośniej skrzeczeć. trochę mi zajęło, nim zaczęłam zakładać skarpetki pod śpiochy, a nie na, co zostawiało jej pogniecioną skórę na cienkich nóżkach. i tak nóżki się wyślizgiwały i stópki były zimne, podczas gdy skarpety zwisały smętną kulą oplatając końcówki śpiochów. rączki zaciśnięte na buźce, drapiące oczy, ślepy kot, kret, żółw. nie spaliśmy i spaliśmy jednocześnie. dzień zlewał się z nocą, ranek z wieczorem, jeść, pić, spać, wydalać. całą trójką. przez miesiąc.

kąpiel była jak trzymanie pajęczyny. jak próba dotknięcia motyla dłonią. jak łapanie jedwabiu. 

zachłystywaliśmy się sobą nawzajem. pięknem, zapachem, krztusiliśmy się. ona mlekiem, my łzami. przeciągaliśmy przez małe otwory ubrań jej delikatne ręce, nogi, głowę. 

zgadywaliśmy czym są sapnięcia i uczyliśmy się siebie.

co teraz?

teraz jest sześć lat później. nadal się siebie uczymy, nadal się sobą zachłystujemy, już we czwórkę. wieczorami chwytam jej bose stopy, głaszczę po miękkim brzuchu, drapię po plecach. głaszczę po włosach, trzymam za policzki, całuję usta, palce. czyszczę nos, uszy. szepczę to samo, co od sześciu lat. przynoszę wodę, okrywam kołdrą, podsuwam pluszaki. i słucham. to się nie zmieniło. jej spokojny, cichy oddech, to moje spokojne, uciszone serce.

wszystkiego najlepszego. kocham cię nataszko.

kocham cię, zoju. i już do ciebie idę.


środa, 22 lutego 2017

gejoza.

wiele, wiele razy się zastanawiałam jak to napisać. czy to napisać. i dlaczego to napisać.

po prostu.
tak.
bo tak.

a zatem: lubię gejów. uwielbiam. chłopaków i dziewczyny. mam kilkoro wśród znajomych i po prostu ich uwielbiam.

w zasadzie nie wiem dlaczego. 
zawsze sobie myślę, że ci to dopiero mieli/mają pod górkę. zawsze gdzieś w ukryciu, zawsze gdzieś po kątach, jeśli wcześnie odkryli swoje fascynacje płcią nieprzeciwną, to być może w ich głowach działo się o wiele więcej złego skierowanego w swoją stronę, niż w mojej na przykład.
tak sobie myślę: ile to czasu trzeba, żeby się ze sobą pogodzić, zaakceptować, jaki to trzeba mieć otwarty umysł i jak mocno kochać siebie, żeby wyjść z szafy.

zazdroszczę im miłości do siebie, samoakceptacji i siły na życie w tym homo- i ksenofobicznym kraju.

nie wiem kto ustala, że wsadzanie fiuta lasce w tyłek przez chłopaka jest okej, a chłopakowi nieokej. nie wiem kto ustala, że wkładanie męskich palców w krocze laski jest okej, a kobiecych nieokej. nie wiem kto ustala, że w zasadzie bezpłciowy język stykający się z drugim bezpłciowym językiem jest w wykonaniu męsko-damskim spoko, a w męsko-męskim czy damsko-damskim niespoko. 

i - nomen omen - w dupie mam kto komu co gdzie i kiedy wkłada, póki ta druga osoba tego chce i nikt nikogo nie krzywdzi.

żaden heteryk nie ma do siebie tyle dystansu, co jednak niewielka grupa gejów, jaką znam. jednak heteryków znam całe mnóstwo i żaden nie daje rady tak, jak tych kilka moich ukochanych, przepraszam, ciotek.

jeśli kiedykolwiek moje dzieci przyjdą mi powiedzieć, że kochają kogoś tej samej płci (a mam nadzieję, że będą świadome, że mogą), będę mówiła im to samo co wtedy, gdy przyjdą z kimś płci przeciwnej - "czy się kochacie", "dbajcie o siebie", "rozmawiajcie ze sobą", "szanujcie się" i "jak ją skrzywdzisz, to cię, kurwa, zajebię".

mam ogromny szacunek dla tych, którzy przyznali się do tego, że są homoseksualni. jest to dla mnie wyraz niezwykłej siły. jak widzę hejty sypiące się jak gówno z barana na chłopaka, który pokazuje na jutubie jak się malować, to mi się rzygać chce. prawdopodobnie nigdy nie będę miała (bo, że nie miałam to pewne) tak zadbanej skóry, jak on, tak dobrze wyregulowanych brwi i tak dobrze wykonanego makijażu. chuj ci do tego, jeden z drugim, kogo on kocha. daj ty się kochać komuś o twoich poglądach i chciałabym, żebyś to też robił po cichu.

wspieram całą swoją wątłą klatą dziewczyny, które chcą mieć krótkie włosy, małe cycki, wąskie biodra i wcale nie chodzi mi o ciało. 

życzę każdemu, aby mógł po prostu być sobą. 
o.

a żeby być pedałem nie trzeba być gejem, jeśli wiesz co chcę powiedzieć.

sobota, 18 lutego 2017

córeczko.

trzymam cię za rękę, kiedy śpisz. 
głaszczę twoje spocone włosy. 
zginam delikatnie dziecięce paluszki.
uwielbiam niemo ciepłe nieumyte stopy.

poprawiam piżamę, żeby zakryć nerki.
podwijam spodnie na śniegu. 

oddaję ci wszystkie wiśnie z dżemu.
wycinam śnieżynki, które narysowałaś na niezapłaconych rachunkach.

dmucham na rany i na jedzenie. mój oddech leczy, grzeje i chłodzi. 

całuję krew na twoich kolanach.
zlizuję zeschnięte ziarenka kaszy z twojej brody.

przedkładam ciebie ponad wszystko.
szepczę 'kocham' w środek śpiącego ucha.

w kółko robię to samo, mimo że już bardzo nie chcę. bo ty chcesz.

walczę o ciebie jak lwica.
zagarniam cię pod swój spód, przytulam do swojego miękkiego i bezbronnego brzucha.
chowam cię przed deszczem, słońcem i mrozem. życiowym. 

wciąż daję ci monety do skarbonki, mimo że stale zatapiasz je w plastelinie i gubisz.

trę białymi kostkami rąk plamy na twoich ulubionych sukienkach.

patrzę na ciebie, córeczko, bo cię bardzo kocham.
ta miłość jest niezależna od okoliczności. 



szkoda, że mówię to wszystko za ciebie, mamo. 
szkoda.


poniedziałek, 6 lutego 2017

o tym, jak chciałam zostać dzikiem.

przez ostatni miesiąc miałam ospę swoich dzieci. nic mnie nie gryzło i nie swędziało, nic mi nie pękało, oprócz serca oraz mózgu, że w nocy podbiegam to do jednego, to do drugiego pokoju i próbuję a. oszukać pryszcze i dziecięce głowy i drapać naokoło bąbla, co w półśnie przynosi ulgę, ale do czasu, bo wiadomo, że i nerw w półśnie potrafi większym być, b. smarować taką pianką, co może i nie ma koloru, ale konsystencję ma taką, że po pierwsze kleją się całe włosy, zwłaszcza do rozdrapanego strupa, po drugie, jest pianką, więc ma właściwości pianki, to znaczy pękające bąbelki, które zapryśnięte do ucha powodują wielki hałas w samym środku nocy, a jak się okazuje, taka noc w ospie to ma kilka środków. 

na piankę zatem trzeba dmuchać, gdyż ponieważ jest mokra, a do mokrego to się piżama przykleja i nieszczęście gotowe. kiedy się już rozdrażni wszystkie strupy ściągnąwszy mokrą bluzkę od piżamy i założywszy suchą, bo się niedokładnie wysuszyło piankę dmuchaniem, to ponownie trzeba pianką zapsikiwać. i kiedy już się to okiełznało wszystko, trzeba było już tylko zaśpiewać kołysankę. lecz nie można było przy tym zasnąć wyśpiewując charczące bzdury, bo się dostawało burę i hałas był jeszcze większy, niż przy bąbelkach pianki pękającej w uszach.

moje córki przeszły ospę bardzo łagodnie, dodam. nie czochrały się, nie chciały się zamienić w dzika, jak kiedyś ja, a mianowicie wtedy, kiedy na rozmowę biznesową poszłam w sukience, może i zakupionej na dziale dziecięcym, ale za to z bardzo przepysznej wełenki, mięciutkiej. 
chyba, że się założyło na tę sukienkę obcisły płaszczyk, a pod tę sukienkę jeszcze bardziej obcisłe rajstopy mające na celu ukształtować nasze nadwątlone czasem i brakiem starań poślady, a potem się galopowało po mrozie z dzieckiem do supermarketu i biegło się trochę z tym dzieckiem na ręku, bo ono chciało siku to dziecko, a potem się mu obiecało zabawkę, a w supermarkecie jest bardzo gorąco, żeby nie powiedzieć w chuj, a dziecko rzadko tam bywa oraz ma problem z podjęciem decyzji i najzwyczajniej w świecie dostało oczopląsu i jeszcze się potem próbowało wyciągnąć stamtąd dziecko, w torebce niosło zgrzewkę wody, a w rękach opakowanie od zajebiście wielkiej lali - bobasa i się troszeczkę, że tak to ujmę, zapociło, to wtedy, właśnie wtedy sukienka przestawała być milusia. ja zresztą też. 

ja wtedy po prostu chciałam być dzikiem. chciałam z tym wszystkim na rękach pobiec jeszcze na stację benzynową, kupić wór drewna kominkowego, tak, może być to najtańsze, rozsypać je i czochrać się plecami o te kawałki drewna. płynąć stylem grzbietowym po asfalcie z pieńkami, chrząkać i się drapać, wytarzać w trocinach, do krwi rozdrapać, sierść zostawić na tej białej korze, bo jednak brzoza najtańsza, z rozkoszą wbić sobie drzazgi w wilgotne plecy i rozszarpać na strzępy tę piękną błękitną wełnianą drażniącą sukienusię.

no więc moje dzieci nie.
łagodnie.
stawały przed naszym łóżkiem, albo nawet się nie kwapiły, tylko ze swoich wygodnych, cieplutkich i milutkich, świeżych pokładów, o każdej porze dnia i nocy nawoływały: swęęędzi!!! na co ja reagowałam prawidłowo, mianowicie truchtem na ratunek, uzbrojona w piankę i zmianę odzieży.

w stanie byłam takim, że jak miałam posegregować pranie na białe i czarne, to pół dnia siedziałam przed stosem. głowę miałam gorącą w miejscu, gdzie kiedyś stwierdzono mózg, ślina oczywiście smętnie zwisała mi z kącika ust brużdżąc mi, chciałoby się powiedzieć świeżą i chciałoby się powiedzieć twarz. egzamin do mensy. z zegarkiem w ręku. dwie godziny. które to może być czarne, a które białe?

dodatkowo czekało mnie coś więcej, chyba staż w nasa, albowiem musiałam ocenić których rzeczy jest więcej i które wyprać najpierw. nie wiem jak to zrobiłam, ale prawdopodobnie po prostu byłam w kosmosie i jakoś samo poszło.

ostatni czas spędziłam z zojką, która bardzo, ale to bardzo uroczo sepleni i nie mówi "r", ja naprawdę z rozczuleniem na nią patrzę, słucham i się uśmiecham, jest w tym cudowna, a pani logopeda się jeszcze nie martwi, to co ja będę. 

przywykłam już, że bóg się jodzi, moc tjuchleje i tak dalej. że niosą tam majyi błoto, kadzidło i mijję. to wszystko jest dla mnie zupełnie naturalne.

więc kiedy słuchałyśmy piosenek z bajek wyśpiewywanych na kilka głosów, z początku w ogóle mnie nie zdziwiło, gdy usłyszałam: "podoba mi się ten chój".

dopiero za chwilę, za małą chwilę, w której mój ostatni neuron dokonał żywota w swojej misji dostarczenia mi do mózgu impulsu, szczerze się zasmuciłam.

albowiem.
wiem.
że to zdanie.
usłyszę od niej.
jeszcze parę razy.
w życiu.

a już będzie umiała powiedzieć "r".