ach, co to był za trup.

jakoś tydzień temu zostaliśmy z ojcem jedynym zaproszeni do znajomych na trzydzieste urodziny pani domu. 

jako że mamy ten czas za sobą, a także uznaliśmy zgodnie, że był to najlepszy czas w naszym życiu, postanowiliśmy się pochichrać i starszej pani kupiliśmy włóczkę i druty.

inni goście postanowili starszą panią odmłodzić i kupili jej seksi-strój pielęgniarki, że w tym wieku to już trzeba jakoś libido do pracy namówić.

ogólnie śmichy-chichy, picie wódki i takie tam.

w okolicach dwunastej mój żal do świata w temacie "w ogóle się nie upiłam" sięgnął zenitu. wtedy to nowy kolega zaprosił nas na rytuał szamański polegający na zażyciu jakiejś tabaki.

miałam dosięgnąć absolutu, ale za szybko pierdolnęłam o ziemię. wijąc się w konwulsjach, owszem, widziałam kogoś w rodzaju boga, ale był nim mój mąż we własnej osobie oraz w moich wydzielinach. ja pierdolę. to naprawdę było dostępne, legalne i zdrowe. ja byłam jedynie chora po tym cała niedzielę. wywróciłam się na lewą stronę, chciałam spektakularnie odejść w zapomnienie i w zapomnieniu, wydając z siebie bliżej nieokreślone dźwięki i takie same produkty przemiany materii. dziękowałam ojcu jedynemu, że a. zdecydował się na życie ze mną, b. trzyma mnie mocnym uściskiem nad kiblem. raz jedna, raz druga myśl brała górę, ale na szczycie i tak były womity.

w niedzielę, kiedy próbowałam ochłonąć, wrócić do życia, ucieszyć się, że to życie jeszcze w ogóle mam, zagorączkowała zojka. ale nie jakieś tam trzydzieści osiem siedem. pojechała na grubo pod czterdziechę. spoko, myślę, wczoraj prawie nie umarłam, po coś jeszcze żyję, damy radę. gorączka nie spada, ja padam, jakoś tak naturalnie, bez zdziwienia.

kiedy po trzech dniach nastawiania budzika na co czterdzieści minut, żeby schłodzić dziecię, bo przeciwgorączkowe nie dawały rady, zoja wreszcie ożyła, padliśmy my. dorośli.

teściówka, którą zawładnęłam sobie do bycia mamą i mąż, którego zawładnęłam sobie tak o, bo fajny jest. i ja, wisienka na torcie, na koniec. spoko, myślę znowu, już raz umierałam w tym tygodniu, dam radę. ale.

jest czwartek. gorączkujemy wszyscy oprócz nataszy. lepiej mi było w poprzednim umieraniu jednak, bo ożyłam na drugi dzień.

a jutro gala blog roku. miałam być świeża, wypoczęta i opalona. będę śpiąca, spuchnięta i czerwona.

dreszcz, który powinien być dreszczem emocji, będzie próbą utrzymania rozgorączkowanego ciała w ryzach. a brak tchu nie będzie przytkaniem z powodu przeżyć, a walką, by w ogóle przeżyć. 

mimo wszystko, trzymajcie kciuki.