moje spodnie.

zakładam swoje spodnie z opuszczonym krokiem i idę w dzień.

każdego dnia niskie gacie.

żeby nie było widać, że znowu ze strachu narobiłam w portki. tak sobie wymyśliłam, jak ktoś zapyta.

to zadziwiające ile mam wymyślonych odpowiedzi na pytania, które nigdy nie padły, nie padną. prędzej ja padnę.

ale ja jestem przygotowana.

jestem dwa kroki przed wami, siedzę w pancerzu z żartu, dystansu, poczucia humoru, błyskotliwości i innych przekleństw, za którymi chowam potrzebę akceptacji.

siedzę przykucnięta, w razie gdyby ktoś miał mi przywalić z karata. trzymam wirtualną gardę. przed tobą powiem, że ale mam niskie gacie, odrośnięte brwi, kłaki, czerwony nos, przetłuszczoną grzywkę, stare, podarte buty. że dyszę, bo biegłam, wciąż gdzieś biegnę, nie zdążyłam, zapomniałam, nie chciało mi się, nie dbam.

umysłowo napięta jestem nieustannie, nawet grube setki polskich złotych przeznaczone na terapeutę nie pozwoliły mi (jeszcze) zwolnić z tym gnaniem myślą przed wszystkich, z którymi rozmawiam, zwłaszcza, że nie da się zgadnąć o czym myśli pani z warzywniaka, więc tym bardziej nie da się jej wyprzedzić, uprzedzić, wejść w słowo, aha, mieć przygotowaną ripostę.

uświadamiam sobie, że wszyscy moi zabawni koledzy mają tę samą paranoję co ja. byle nikt przede mną czegoś nie powiedział. pseudozdrowy dystans. jak zaśmieję się z krzywych nóg, to już ty nie zdążysz. nie zranisz mnie bardziej, niż ja sama siebie.

wczoraj spojrzałam na swojego męża, na ojca jedynego moich (naszych) dzieci, na towarzysza mojej podróży przez życie, na największą miłość, z której wzięły się dwie malutkie, które stale rosną. cóż za przystojny, atrakcyjny mężczyzna.

tak też mu mówię.

a ty jaka piękna - mi odpowiada.

aha, tak, jasne. niedowierzanie.

zna mnie dobrze, więc mówi mi komplement, w który nie mam prawa, ani możliwości zwątpić. kocham cię.

nie bronię się. poddaję. rozpływam.