kiedy.

kiedy wstaję o piątej przed wyjazdem z nataszą na chemię, kiedy zoja się budzi za piętnaście piąta i wie, że jadę, kiedy wisi na mnie i płacze od tej godziny, kiedy odklejam od siebie jej małe, ale silne łapki, kiedy niewyspana budzę nataszę tak samo niewyspaną, kiedy zaczyna się ten dzień, że musimy dotrzeć do warszawy, a dobrze jeszcze, żebyśmy wróciły, 

kiedy drżę przed gabinetem lekarskim w oczekiwaniu na wyniki, kiedy tak jak dzisiaj okazuje się, że te wyniki nie są satysfakcjonujące i nie dostanie jednak chemii, kiedy trochę się cieszę z tego powodu, a trochę dokładam do swojego tobołka zmartwień, 

kiedy chcę zafundować dziecku jakąś przygodę i zabieram je na lotnisko autobusem komunikacji miejskiej, z przesiadką oraz walizką i damską torebką, która jest tylko trochę większa od walizki, kiedy dziecko odpada w autobusie numer jeden kręcąc mi uprzednio dreda na skroni, bo to ją usypia, kiedy siedzę w kurtce na słońcu i trzymam ją i dobytek myśląc sobie, że jednak można zapocić się jeszcze bardziej, niż tydzień wcześniej, kiedy nie miałam dla nas nic, a musiałyśmy zanocować w szpitalu i spałam sobie w odzieniu na podłodze bez przykrycia, 

kiedy zamiast grzywki mam chodzącą reklamę makdonalda, kiedy uświadamiam sobie, że chcąc zatrzeć swój obraz sprzed tygodnia zrobiłam rano makijaż, a potem zatarłam nie tylko obraz sprzed tygodnia, ale również wymejkapowane oczy, o czym pokapowałam się dopiero w domu, 

kiedy myślałam, że już naprawdę trudno, żeby przydarzyło mi się coś jeszcze, tuląc śpiące dziecko w zdrętwiałych ramionach na stojąco, bo przecież tłok, kiedy trzymałam ją za nóżki, żeby mi się nie wysunęła, a nóżki były w bucikach i uświadomiłam sobie, że te nóżki gdzieś biegały, w związku z czym na bucikach jest kupka pieska, a już nawet nie na bucikach, ale na moich rączkach, 

kiedy na lotnisku wsiadłam wreszcie z nataszą do auta, którym przyjechał po nas ojciec jedyny, a w którym o osiemnastej już na noc spała zoja, bo przecież wstała za piętnaście piąta, 

kiedy natasza całą drogę z lotniska mówiła, że nie będzie jadła, bo jest śpiąca, ale nie będzie spała, bo jest głodna, a człowiek czasami musi sobie po prostu popłakać, 

kiedy na to wszystko zażyczyła sobie jesienna dyskotekę marysi sadowskiej i to głośniej, bo ona tu z tyłu nic nie słyszy, kiedy na to obudzona i wyspana zoja co pięć sekund wykrzykiwała: muzyka!, 

kiedy w domu zoja wykonała ślizg twarzą na rzepy butów niedbale porzuconych przez nataszę, kiedy uznałam, że trudno, kurwa, nigdy nie pójdą spać, a mnie jest wszystko jedno, kiedy jednak dały się spacyfikować, ale obie z dzikim okrzykiem: z mamą!!, choć ojciec jedyny oferował się z częstotliwością namolnej muchy, że nic, tylko pacnąć, 

kiedy myślałam, że to nie jest możliwe, ale w końcu jednak zasnęły i kiedy po upływie pół godziny usłyszałam plask młodszych bosych stóp na posadzce tupnęłam kilka razy i walnęłam ręką w poduszkę, czym rozbawiłam zojkę dokumentnie, że ledwie z tego rechotu wyłapałam słowa: 'mama, no co ty' oraz 'jeszcze', 

kiedy myślałam, że mój koniec jest już blisko, kiedy pociekły mi łzy, nie wiem już z czego, ze złości, z niemocy, ze zmęczenia czy z oczu, 

wtedy zoja swoją ręką otarła mi je, spojrzała bardzo, bardzo głęboko w te oczy i powiedziała: kocham cię moje dziecko.

bateria naładowana. jestem gotowa na jutro.