mamo, tato, to już lato.

ponoć w polsce są dwie pory roku. lato i ciulato.

dziś było lato.

wystroiłam zatem starsze dziecię w krótkie gacie, młodsze dziecię w pełny spodzień, albowiem przemierza świat pełznąc po nim dosyć prędko, na kolanach. siebie nie wystroiłam, albowiem od jakichś pięciu lat żałuję sobie ciuchów i innych tego typu rozpieszczających kobietę dupereli godząc się na wieczną zmarzlinę psychiczną w zamian za linoleum w korytarzyku do łazienki, tudzież klamki, kontakty, a na żyrandole jak nie było, tak nie ma. mogłabym płakać i płakać oraz wymieniać czego nie mam, ale wolę wymieniać kontakty na nowe i talerze na nieobtłuczone, chociaż tutaj i tak nie nadążam.

zoja była przepiękna w zwykłych bawełnianych spodniach, acz bieluśkich jak mgła o poranku na naszym pięknym landszafcie zaokiennym. body może i troszeczkę oplute poranna kaszą, ale cóż znaczy jedna niewielka plama w obliczu całego czystego jeszcze bodziaka. nataszka zaś w koszulce równie białej, spodenkach krótkich, a obie wysmarowane grubo kremem z filtrem, w czapeczkach, jak małe mleczareczki, bajkowo, ach, bajkowo.

nie minęło pół godziny, jak natasza miała na głowie zgrulowany spocony kołtun pod przekrzywioną czapką, koszulkę umazaną flamastrem, na brzuchu namalowane wąsy, a na całej ręce - ramieniu, przedramieniu i przegubie - dziarę rodem z pierdla i to dla analfabetów. wszystko czarnym mazakiem wymaziane. do tego było pite coś gęstego a pomarańczowego, co się cudownie osadzało pod nosem, co stalaktytami nakapało na spodenki, albo stalagmitami, ja ich nie odróżniam. a do butów nawłaziła skoszona trawa, toteż buty zostały wzgardzone i wymienione na skarpetki, te zaś unurane w piaskownicy, z której uprzednio wywalono żółty piach i nasypano czarnej ziemi, jeszcze jak było ciulato, w kaloszach.

zoja tymczasem, spośród sześciu tysięcy metrów kwadratowych trawy i połowy metra betonu, wybrała beton, wepchnąwszy sobie wpierw do uśmiechniętej japy kamienie, trochę żwiru, skoszoną, wcześniej wspomnianą trawę, korę z pobliskiej gruszy, na którą wcześniej usiłowała wejść, a to wszystko w otoczeniu błotka z dopiero co wyschniętej kałuży. ubłoconą rączką zdjęła sobie z łebka ostatni bastion czystości, chustkę, i dzierżąc ją w dłoni, poraczkowała z pędęm pioruna nazad (i na zad) do kałuży, wywalając wpierw na siebie wiaderko kamieni z szutrowej drogi, których nazbierała starsza siostra, i za którymi płakała rzewnie, rozcierając sobie na obliczu łzy, piach, flamaster i gąsienicę, którą akurat ratowała z piaskownicy.

zdruzgotanie odzienia zajęło im może z piętnaście minut, zabawa przednia trwała zaś dzień cały, póki nie zaszło słońce.

moje dziewczynki, ledwo żywe po całym dniu na dworze, lekko opłukane w zlewie, szczęśliwe i pachnące kremem i wiatrem odłożyłam do łóżeczek.

pościel zmienię jutro.

no chyba, że będzie znowu lato, to się nie opyla.