to boli.

zakończono leczenie.

trzeci tydzień bez chemii.

od jakiegoś czasu dziecko płacze, jest drażliwe, wrażliwe, nerwowe.

nikt mi nie potrafi powiedzieć co jest.

'to wiek'.

'nie wiem'.

'wszystko razem'.

czuję się zbyta. jak wtedy, kiedy półtora roku szukałam dla niej ratunku u najlepszych lekarzy w polsce, którzy leczyli fioletem zmiany nowotworowe.

niepewność.

a jak będzie wyglądała kontrola? pytam.

zrobimy morfologię.

aha.

morfologię.

która nic nie wykazuje.

od dawna.

jestem kłębuszkiem.

kłębuszkiem nerwuszków.

no i proszę obserwować dziecko.

obserwuję.

dniami i nocami.

na przykład dziś.

drapie się za uszami.

i drapie.

i drapie.

i czerwone plamy.

już raz tak było.

ja nie chcę.

strach.

kładę spać to dziewczątko.

i nagle przeszywa mnie strach.

strach wielki jak cyrk za dzieciaka.

milcząc krzyczę łzami.

duszę się strachem.

połykam łzy, strach, przerażenie.

mama, śpiewaj.

potrafię tylko na wdechu szepnąć: kocham cię córeczko.

a w głowie krzyczę, że nie chcę. nie chcę. nie chcę, żebyś była chora.

zdobyłam się jeszcze na "obudź się zdrowa".

i zgięłam się w pół, z otwartymi ustami, którymi nie mogłam krzyczeć, bez oddechu, kiwając się w przód i w tył.

nie mogę przy dziecku.

co u ciebie? ktoś się mnie spytał niedawno.

no co u mnie. nie ma mnie. jestem matką dziewczynki z bezlitosną chorobą. to u mnie.

jestem wyfiletowana strachem. oddziela mi skórę od mięśni. wyrwał mi kości i wątłą, mokrą szmatę mojego ciała cisnął boleśnie na ziemię. kości z gruchotem rzucił na drugą kupkę. strach. wyrafinowany rzeźnik.

podnoszę to maluśkie ciałko, biorę w ramiona i tulę, tulę, kiwam się z nią w przód i w tył.

gdy mi ciebie zabraknie, śpiewam w głowie, gdy zabraknie mi ciebie. 

nie.

nie.

nie.

proszę.

nie.