laurka.

kiedy patrzę na swoje córki, na szczuplaki uśmiechnięte od ucha do ucha, umorusane w piaskownicy, z chlebem z masłem w zapiaszczonych łapkach, na dziewczynki szczęśliwie biegające po trawie na bosaka, albo na czworakach, kiedy całuję je, a całuję non stop, kiedy wącham, przytulam, noszę, przenoszę, wynoszę, przestawiam, jak namolne muchy, kiedy znów nie zjem, bo idę czytać bajkę/wysadzić na nocnior/dmuchać w ptaszka z wodą "ale tak, żeby ćwierkał, ale nie tak, jakoś inniej!", kiedy wycieram nosy, uszy, buzie, pupki, kiedy ganiam, doganiam, nie doganiam, kiedy zmieniam pieluchy, włączam setny raz te same kolędy w upale i tańczę do nich z balonami asystując księżniczce w tiulowej spódnicy uważając, by drugiej księżniczki żującej cokolwiek znalezionego przed sekundą nie nadepnąć, kiedy jedną łyżką karmię obie na zmianę, kiedy wyjadam to, co im wypadło z buzi, kiedy ściągam im mokre od rosy skarpety i zamieniam na suche, które za chwilę też będą mokre, kiedy tarzam się szukając lalek, klocków, kiedy odczepiam, przyczepiam coś do czegoś, kiedy gotuję z plastiku i naprawdę, kiedy turlam się po łóżku z obiema, albo tylko jedną, kiedy proszę i nie przychodzą, kiedy śpiewam, kiedy zabraniam, kiedy sykam, że nie wolno łapek pchać do prądu, wychodzić niemowlętom na schody i takie tam, kiedy ryczę, że nie dam rady, kiedy ryczę, że dziękuję za kwiaty, córeczki, kiedy ryczę, że nie spałam, kiedy ryczę, że "kocham cię mamo", wtedy bardzo, ale to bardzo mocno żałuję, że moja mama ich nie poznała.