pop-matka jedyna.

idę ja sobie onegdaj, jak zwykle, noga za nogą i patrzę jak zwykle. napisałabym oko za okiem, lecz wtem przypomniało mnie się dyplomatyczne sformułowanie ojca jedynego, kiedyśmy oglądali jakieś moje zdjęcia. pytam: 'a na co ja patrzę?'. 'to zależy którym okiem' odpowiedziało chłopię. tak więc nie do końca wiem ja, czy oko-m drugie do pierwszego dociągnęła, czy też nie. onegdaj było przedwczoraj, albo przedprzedwczoraj, nie wiem właśnie. skądś dokądś szłam i to na pewno sama. ponieważ takie sytuacje zdarzają się nader rzadko, powinnam pamiętać, jednak tak nie jest. zwalam na wiek i na dwie córki. wszystko zwalam na wiek i na dwie córki. bo mam. i wiek, i dwie córki.

ale do puenty. aaa, już wiem. w tesko po pieluchy byłam. to na pewno nie przedprzedwczoraj, tylko większym onegdajem było. no i tego. i wydarza się wydarzenie. takie, że wyprzedza mnie dziewczę, udaje, że się odwraca do kogoś, żeby mu coś powiedzieć, patrzy na mnie, w międzyczasie ja cały czas powłóczę, mijam dziewczę, a ono teatralnym szeptem do tego kogoś zapodaje: 'to ona'.

aż wciągnęłam tę ślinę, co toczę z pyska, kiedy nie śpię, a nie śpię nigdy, bo licho nie śpi.

no ona. znaczy ja. tylko co: ona? 

to ona kupiła ostatnie pieluchy czwórki?

nie. było ich mrowie a mrowie.

to ona się wcięła do kasy?

nie. było ich, pustych, mrowie a mrowie.

to ona zgubiła stówę?

nie. dawno nie miałam stów w ilości mrowie a mrowie.

czyli że rozpoznanie.

ale że matka jedyna czy że co? nasuwa mnie się.

że pani z telewizji? z internetów?

toć niedawno to i zdjęcie sobie ktoś ze mną zrobił.

to chyba już sława, co?

to ja muszę na takie ewentualności być przygotowana!

a nie, że - jak dzisiaj - wychodząc z tesko z torbami, wiszącymi u dwóch boków dziewczynkami, spoconą grzywką przyklejoną do czoła - dopiero zorientowałam się, że to, czym tak szuram, to kapcie.