ale mamo.

ta środa była długa. zbyt długa. tak długa, jak wczorajszy wieczór poza domem. być może dlatego, że wczorajszego wieczoru wypiłam dwa piwa i redsa.

a być może dlatego, że zoja wstała o piątej w nastroju skowronkowym i przyszła do nas, gdzie na metrze czterdzieści spaliśmy już we trójkę, albowiem pierwsza przyszła natasza. piąta rano z rozbudzoną zojką, która słodkim głosikiem budzi każdego, żeby się przesunął, bo ona się nie mieści, a planuje jeszcze spać, ale plany zmieniają się z częstotliwością co trzy sekundy, liczy się podwójnie. zojka ma wir w zadku. budzi się natasza i łaskawie prosi czy moglibyśmy trochę ciszej, bo ona jeszcze zamierza pospać.

położyłam się w łóżku zojki, udając że będę jej czytać. łóżko zojki ma metr trzydzieści pięć długości i mimo że należę do kategorii wzrostowej "krasnal", było mi niewygodnie.

jednak byłam niewyspana.

zoja mnie przegoniła ze swojego łóżka, bo to jest jej, a poza tym wcale jej nie czytam. poszłam więc metr dalej do łóżka nataszy, ale i tam się nie dało, bo zoja chciała koniecznie skakać po mnie z okrzykami "tak cię kocham" i "ja będę małym tjicejatopsem, a ty będziesz dużym tjicejatopsem, jycz!".

dzień zaczął się przedwczoraj i skończy pojutrze.

ponieważ pojechałam z dziećmi do dziadków, wisiały na mnie bardziej niż zwykle, a ponieważ lało, musiały się wylatać w domu. dlatego zoja rzuciła bilę do bilarda na nowe kafelki z pierwszego piętra (dziadkowie jednak kupili kafelki porządne, a bilard chyba nie) oraz samą siebie o rozłożony dziecięcy namiot. namiot się ugiął, nawet pod jedenastoma kilogramami zojki wprowadzonej w ruch dość intensywny i raczej wiecznie jednostajnie przyspieszony. pacnęła z uroczym plaśnięciem.

nie da się ukryć, łeb mnie naparzał od rana i żadne tabsy nic nie dały.

zojka zasnęła w drodze powrotnej od dziadków, czyli przed piątą, tak więc już szykuję się na przed piątą - ćwiczę ryk.

natasza natomiast "wcale a wcale nie była senna" i po siedemnastym razie, kiedy odprowadzałam ją do łóżka, chociaż "nawet nie kleją jej się oczy", po dwudziestym czwartym "ty mi w ogóle coś śpiewałaś dzisiaj?", po pięćdziesiątym siódmym "kocham cię mamo i przytul mnie, inaczej nie zasnę" i po setnym "przyjdziesz do mnie jeszcze?" wreszcie pękłam.

miałam do zrobienia jeszcze arcyważną rzecz, a także spacer po mroźnym i dżdżystym dworze z parkingu strzeżonego, noszenie rzeczy z bagażnika i many more.

z perspektywą ciemnej nocy, ciemnej dupy i ciemnej masy, jaką sobą reprezentowałam, wywaliłam z siebie co następuje.

- córeczko. ja mam jeszcze pracę. nie mogę tu z tobą non stop siedzieć. zamiast rozmawiać, śpij.

- ale mamo...

- nie rozmawiamy już. nic już do mnie nie mów. po prostu zamknij oczy i śpij. nie mam siły. dziś był długi dzień i jestem zmęczona. mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.

- mamo...

- nie rozmawiamy. zaśpiewałam ci cztery kołysanki, chociaż umowa była na dwie, opowiedziałam ci kopciuszka, a teraz nie mam siły i już mi się chce płakać. po prostu połóż się na bok, pamiętaj że cię bardzo kocham, że jestem w pokoju obok i że przyjdę jeszcze do ciebie.

- ale mamo...

- natasza!

- siedzisz mi na nodze.