ukwiał na żwirze.

od dwudziestu minut patrzę na błazenki w ukwiałach i w ogóle gapię się w ukwiały na jutjub, ponieważ wydawało mi się, że ukwiał się chowa. że ma wiele ramion i się chowa. nie zauważyłam, żeby na jutjub jakikolwiek ukwiał się chował, a kiedy wpisałam w google, jakie zwierzę się chowa, oczywiście oprócz ślimaka i żółwia, bo to takie oczywiste, no może jeszcze oprócz pancernika i jeża, bo nie o takie chowanie mi chodziło, tylko oczywiście napisałam to jakoś krócej, to wyskoczyła mi ustawa o tym, kto odpowiada za zwierzę, i że ten, który je chowa.

mój demoniczno-destrukcyjno-depresyjny nastrój na chwilę zdurniał.

mój przytłumiony i niczemu niedziwiący się już łeb, lekko się jednak zdumiał i pomyślał: jak to?

przecież lubiłam zawsze biologię i ogólnie dużo czytam i wydawało mi się, że to wiem i że jestem jak ukwiał, który tak gwałtownie się chowa, a wychodzi tak jakoś zupełnie wolniej.

i że ja się też tak zapadam w siebie, jak ukwiał, albo jak oczy ślimaka. że cholernie łatwo toto zranić, a żeby zaufało, to już nie jest takie hop siup, a to przecież nie ma rozumu, a ja mam. więc mnie to w ogóle o wiele dłużej zajmuje, żeby, jeśli już jak ten ukwiał się zwinę, na powrót się rozwinąć.

i chuj trafił mój szlag. nie ma chowającego się ukwiału na jutjub. może nawet na świecie. nie ma.

pozostałam z banalnym okiem ślimaka, choć tak naprawdę nie zagrzebałam się już w czeluściach internetu, żeby sprawdzić czy to naprawdę oko ślimaka, czy może coś zupełnie innego, a jak zawiłe są ślimaki przekonałam się w ubiegłe wakacje, kiedy, dla zabawy, żartu i rozrywki, a także nieznacznego obrzydzenia, czytaliśmy na towarzyskim spotkaniu jak się rozmnaża ślimak. 

i, jak tak sięgam pamięcią, ślimak jest tak nieodgadniony, że możliwe również, iż potrafi się dygać okiem. jeśli to w ogóle oko jest, jak wspominałam.

chuj. nie wiem jak co się zwijam. jak ukwiał w mojej wyobraźni, jak domniemane oko ślimaka, nie wiem. chuj. 

całą powagę mojego ponurego nastroju trafił szlag.

już nawet stany depresyjne ze mnie kpią. co, do kroćset??

a tak się ładnie zapadłam w samochodzie ostatnio, jak ten jebany ukwiał.

a takie poetyckie myśli się rozjątrzyły pod czapką.

i siedziałam jak alanis morisette w rękawiczkach i we mrozie. tylko czapkę ponuraka dla niepoznaki miałam różową. i tak pięknie, jak ten ukwiał chciałam.

nie da się.

chciałam, że jak kawałek żwiru leżałam przy drodze dawno temu, a może nawet na drodze. i tą drogą szedł ktoś (z wielkiej litery) i znalazł ten żwir, bo coś mu tam zamigotało, się spodobało, rozbłysło, zgasło, ale ta metaliczna szarość została. ten zwyklak żwir taki. żwirus vulgaris, a nie żaden rex. i ten ktoś ten żwir wziął i wyszlifował dobrym słowem. i szlifował tak długo, aż ten żwir się wygładził i nawet dynda temu komuś u breloka przy sercu. i że to mój mąż znalazł mnie, ten żwir. i że ja się błyszczę. na szaro, ale błyszczę, a nie taka kanciata.

aż tu nagle chuj trafił mój żwir. bo mówię żwir, a na myśli mam koks.

a to jest bardzo inne słowo.

i co z tego, że ten koks z pieca jest, na dodatek wypalony, jednak jest to koks.

a to nie ja. ja to żwir, że ciężko to wypowiedzieć, a jak się ma dwie wady wymowy, nie żebym miała, to już w ogóle.

i znowu szlag trafił moje poetyckie doły. moje trafne porównania i emocjonalne wycieczki w głąb siebie.

w głąb oceanu.

w głąb matki gleby i bogactwa jej kruszyw.

bo żwir nie ma głębi, a w głębi oceanu nie wiem czy się chowa ukwiał.

cóż, jeśli idzie o głąb, to nadal jestem w czołówce.