w puszkach.

staramy się być dobrymi rodzicami, zamiast po prostu nimi być.

niemal każdego dnia zabieram dzieci gdzieś - blisko, daleko, by zobaczyły coś, coś poczuły i miały chęć zdobywania świata. chcę w nich pielęgnować ciekawość światem. i to, że jak się czegoś nie wie, można zapytać. i że to jest fajne. to pytanie. że dzięki niemu poznaje się ludzi. 

jak słyszę, jak ktoś w sklepie szuka ksylitolu, to mu pokazuję gdzie jest, mimo, że podsłuchiwałam. a nie wypada. ale uznaję, że bardziej wypada pomóc, niż nie wypada podsłuchiwać.

w niedzielę zabraliśmy dzieci do centrum, bo było napisane, że będą strażakówy. nie było. przyszliśmy zbyt późno.

ale było coś innego.

pochodzę z domu o skrajnie prawicowych poglądach. wdrukowano mi niechęć do owsiaka i orkiestry. przez wiele lat się jej poddawałam, choć skakałam pod scenami maści przeróżnych, machałam głową i odnóżami na koncertach, wrzeszczałam siema i bardzo mi bliskie do tej pory hasło róbta co chceta.

wiecznie w moim domu mówiło się o tym, jak mało pieniędzy z różnych fundacji trafia naprawdę do potrzebujących. i że lepiej dać potrzebującemu. tylko, że jakoś nigdy się nie szukało potrzebujących.

konformizm. ciepło w ciepłym domu, a nie popierdalanie na mrozie z puszkami. nie ma potrzebujących. a jak coś potrzebują, to zadzwonią.

wiele lat nie chodziłam na finał orkiestry.

prawda jest też taka, że wszystkie charytatywne imprezy, w jakich miałam okazję brać udział, były koszmarnie nieprzygotowane. tak, jakby szczytny cel imprezy miał wszystko tłumaczyć. wystarczyło chcieć choć minimalne pieniądze i wszystko było na miejscu. ale to nie dotyczy tylko orkiestry.

poszliśmy więc z dziećmi do miasta. i te moje szkraby dwa chciały wszystko. wszystko. pierniki, lizaki, zdjęcie na motocyklu z myszką miki, kolorować, przyklejać, tańczyć, śpiewać, łapać bańki i z piskiem biegać po deptaku. 

oklejone serduszkami. szczęśliwe. i kiedy wrzucały pieniądze do puszek swoimi małymi łapkami nie były świadome, że czynią dobro. a to jest zajebiste - bawiąc się czynić dobro. przed oczami stanęła mi natasza na rezonansie, który kupiła orkiestra do szpitala. "wzięłaś" - pomyślałam - "i możesz dać".

możesz oddać. bo ktoś inny potrzebuje.

z tego samego powodu noszę ubrania i zabawki do caritasu.

idąc po deszczowym, zimnym mieście spotkałam tłum ludzi, który chce czynić dobro. 

tłum, który jest względem siebie serdeczny.

ci, którzy nie chcą, nie muszą wychodzić z domu, nie muszą dawać, nie muszą pikietować swojej niechęci. wystarczy, że nie podzielą się dobrem zamknięci w swoich puszkach.

ja cieszę się, że po latach jednak tam byłam.

świadomość tego wszystkiego sprawiła, że rozpłakałam się w pięć sekund.

być może dlatego, że jestem tuż przed okresem. 

a skoro jeszcze go mam, to po to, by móc rodzić dzieci, którym pomaga orkiestra. 

jeśli przestanę go mieć, to będę potrzebować sprzętu orkiestry na geriatrii.

dla siebie to robię.