reaguję.

lubię piwo. im większa goryczka, tym bardziej lubię. jak szczypie w język, w gardło, jak jest niewygodnie smaczne lubię. upicie się piwem gwarantuje ból głowy oraz często idiotyczne przyrzeczenia w stylu "nigdy więcej". lubię stać na imprezie, trzymać duże piwo, które pije się długo, które wystarcza na kilka dobrych chwil, które się sączy zimne i gazowane, które jest gwarantem pogaduch, zagaduch, żartów rzucanych mimochodem, zwierzeń, spontanicznych uścisków z kimś dawno niewidzianym. moja przyjaciółka powiedziała kiedyś, że gdyby jogurt smakował, jak piwo, to ona by się zdrowo odżywiała. mogę się rozpisywać o smaczności piwa. mogę snuć opowieść o całej otoczce, jaką ze sobą najczęściej niesie, o okolicznościach i tak dalej. nie znaczy to, że za piwem tęsknię, bo bardziej, niż piwo lubię swoje dzieci. tak więc piwa nie piłam już dobrych kilka lat nie licząc przerwy między nataszą a zoją, kiedy to po jednorazowym wyskoku na piwo okazało się, że znów jestem w ciąży, a inna moja przyjaciółka oświadczyła się łonie, a ten przyjął oświadczyny, nic z tego jednak nie wyszło, choć pierścionek wzion.

święta nie jestem, nie byłam i zapewne nigdy nie będę, ale nie o to chodzi, jak co komu wychodzi, jak śpiewał klasyk to, co inny klasyk napisał. 

poszłam niedawno do knajpy. zaprzyjaźnionej. na herbatę. też się da pogadać, uścisnąć z kimś dawno niewidzianym, pożartować. mniej odważnie i znacznie ciszej oraz w okolicach południa. ale da się.

więc dokonuję tych czynów niezwykłych, aż tu nagle. wchodzi pani. z drugą panią. pierwsza pani, o tym mi wiadomo, jest ze zjednoczonych stanów ameryki północnej. wydała się za mąż za jegomościa z polskiego miasta niewielkiego, stąd też powszechnie wiadomo, że pani jest zza oceanu. nigdy z panią nie rozmawiałam. nie zamierzałam i tym razem, jednak pani z koleżanką zamówiła i zaczęła spożywać wino i  nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie okazały brzuch zaawansowanej ciąży pani z ameryki. stan wskazujący na współżycie. zawrzałam.

jak już wspomniałam, święta nie jestem, opinię na swój temat sprzed akapitu podtrzymuję. napiłam się alkoholu w ciąży. nieświadomie. wszak dzieci miałam nie mieć móc, a wesele ma się raz. przynajmniej ja więcej nie planuję. ale kiedy w okolicach czwartku po weselnej sobocie nadal było mi niedobrze, stwierdziłam, że kac nie może trwać tak długo. zrobiłam test, natasza była w toku. było mi źle. i mam tu na myśli nie tylko mdłości nie tyle poranne, co całodobowe. ale nie mogłam cofnąc czasu. zresztą, ileż to osób bezskutecznie robiących dzieci dostaje przykaz od lekarza: proszę jechać na urlop, proszę się napić wina, wyluzować i działać. i to działa. duży odsetek dzieci w tym kraju zrobiono zapewne na bani, albo na innych glutaminianach dla duszy. 

ale co innego tłoczyć wińsko z wielkim bebzolem.

stałam i wrzałam, aż na twarzy pewnie byłam już czerwona i wiedziałam, że muszę zareagować. że inaczej nie zasnę, nie dam rady żyć i nie da mi to spokoju. podeszłam. miła byłam, bo po co miałabym być inna. "przepraszam - mówię - że przeszkadzam", a pani równie miło: "tak, w czym mogę pomóc?". jak świetnie mówi po polsku, pomyślałam, a powiedziałam: "jesteś w wysokiej ciąży, nie pij alkoholu, proszę". "its onli łan glas of łajn" od razu zapomniała polskiego pani. uśmiechnęłam się. stoję. "ale to nadal alkohol" mówię. tu dostałam opowieść, że ona wie co robi, że ma już starszego syna, że nie muszę jej mówić co ma robić i na koniec, że to jej życie.

"otóż nie" odpowiedziałam. "twoje mam w dupie. martwię się o dziecko".

obawiam się, że na przekór wytrąbiła tego wina całą butlę, nie wiem, bo odeszłam. nawet, jeśli było inaczej, to życzę jej, by wszystko uroczo dzięki ciąży wyrzygała.