nie wiedziałam.

dokładnie trzy lata temu moją twarz okrasił grymas, który trudno byłoby opisać najpiękniejszym, ale poprzedził on najpiękniejsze wydarzenie w moim życiu. grymas wywołany był wydaniem na świat mojej pierwszej córki, mojego serca, oczka w głowie, oraz siedemnastoma godzinami skurczów co trzy minuty, czterema bólami partymi, krwotokiem, pęknieciem żył w obu oczach i zamienieniem się z gówniary udającej dorosłą w dorosłą, przejętą, troskliwą, ale jednak wciąż pozostającą sobą, kobietę. bolało. pewnie, że bolało. mówienie banałów w stylu "musi boleć" jest daleko poza mną, mówienie oczywistości jest dla mnie marnacją czasu, tlenu, świadomości i głowy odbiorcy.

nie wiedziałam, jak będzie. nie wiedziałam, że zakocham się bez pamięci. nie wiedziałam, że z uśmiechem będę tracić przytomność ze zmęczenia, że z bólem cycków będę z szacunkiem dla tego małego człowieka przystawiać go do piersi. że z bólem duszy będę patrzeć na jej pobudkę każdego dnia zyskując co rano jeszcze większą świadomość, że kiedyś mnie opuści i by była z tym szczęśliwa, bo mnie to również uszczęśliwi. nie wiedziałam, że zabierze mi beztroskę na zawsze, że jej nieobecność pokaże mi czym jest prawdziwa tęsknota, że będę z nią jeździć do wielkiego szpitala, walczyć o życie, o uśmiech, o spokój, o brak bólu, o komfort, a to wszystko w swojej własnej niewygodzie, strachu, smutku, ale przede wszystkim nadziei. nie wiedziałam, że można tak kochać, choć od czasu jak pokochałam męża, wydawało mi się, że bardziej nie można. można. nie wiedziałam, że każdego dnia można kochać jeszcze bardziej. nie wiedziałam, że nic nie będzie ważniejsze niż dzieci. minęły trzy lata, odkąd przewartościowałam swoje życie, bez żalu, z wdzięcznością dla ciałka, które przyszło. dla uśmiechu, czarnych, wielkich oczu, drobności, kościstości, małych, wąskich, ruchliwych stópek, poczucia humoru, głośnej miłości, spodni spadających ze zbyt chudej dupki, z siku i pić kilka razy w środku nocy. ciałka z "nie!", z "tak!", z "nie chcę!", z "chcę!". nie wiedziałam. gdybym wiedziała, zrobiłabym to o wiele szybciej. ale czy wtedy byłabym sobą teraz? czy natasza byłaby tą nataszą?

gdyby, gdyby, gdyby. nic po 'gdyby' nie ma sensu. nie istnieje. zmarnowane słowa.

mamo, co cię tak śmieszy?

a, bo wujek nie mógł przez telefon zrozumieć słowa "zjezdżalnia", mówił: co? zuzanna?

mnie też to śmieszy. ale na niektórych wsiach nie ma w ogóle zwierząt.

szach – mat. jak zwykle, córeczko.

życzę ci, byś przeżyła swoje życie z takim impetem, z jakim przyszłaś na świat. by twoje działania wywoływały w otoczeniu takie emocje, jak teraz we mnie. byś nigdy nie straciła swojej kreatywności, nigdy nie robiła tego, czego ktoś oczekuje, byś nadal kochała czytać książki, byś robiła to, co cię spełnia, byś zaskakiwała świat tak, jak mnie każdego dnia. byś żyła w zachwycie. a wszystko tylko pod warunkiem, że właśnie tego będziesz chciała. kochaj i bądź kochana. w zdrowiu.

dziękuję, że mnie stworzyłaś. kocham cię. mama.