żyj kolorowo.

gdybym była nowoczesną blogerką, ten wpis wyglądałby zupełnie inaczej. miałby piękny i chwytliwy nagłówek opatrzony adekwatnym zdjęciem, na przykład takiego słonecznego maroka, które aż pachnie, kiedy gapisz się na nie, albo tortu z kolorowych biszkoptów poprzekładanych smakowitą masą, albo stada motyli, z których tylko jeden jest wyostrzony, a reszta się tak uroczo rozmywa w tle. wpis miałby początek, taki, że urywałby się w najciekawszym miejscu, że ani chybi każdy by kliknął, a potem zanurzył się w lekturze, kiwał głową z góry na dół z należytym uwielbieniem, bądź też na boki, rzucając w stronę ekranu zdawkowe "nichuja" i opuszczając tę stronę w podskokach. 

nowoczesną blogerką będę za rok, a może szybciej. tymczasem, póki co, będę sobą.

zatem o kolorach.

nieprawda, że macierzyństwo jest różowe. albo prawda, zależy czy komuś krew z nosa kapie do zlewu tak często, jak mnie.

macierzyństwo jest kolorowe.

jest białe, jak mój umysł aktualnie, kiedy ktoś próbuje mnie zagadnąć na dowolny temat z dziedziny kultury, no chyba że idzie o kulturę z dziedziny naklejki dla trzylatków, to jestem obcykana - "mamo, to miała, to rozwiązała, a to leży i nie chce rozwiązywać".

jest żółte, jak skóra siedmiomiesięczniaka na marchewkowych obiadach ze słoików. jak jego ubrania, śliniaki, pieluchy, stół, podłoga, krzesła, fotelik do karmienia, a także wszystkie ciuchy matki jedynej.

jest zielone, jak kupa niemowlaka, który zjadł coś nowego. i zielone - banalnie - jak nadzieja matki jedynej, że dziecko starsze wyjdzie z impasu, pójdzie kiedyś do przedszkola, wróci na basen i wyjedzie na wakacje.

czerwone, jak nos matki jedynej po zimowym spacerze, nawet jeśli tegoroczna zima jest łaskawa i nie ma nadmiernych mrozów. nosowi matki jedynej to nie przeszkadza.

szare, jak każdy oglądany od kilku lat świt.

brązowe. zwyczajnie, jak kupa. i jak czekolada. 

czarne, jak baby blues.

blade, jak strach opanowujący umysł rodzica siedzącego przy gorączkującym dziecku.

sine, jak worki pod oczami matki jedynej.

fioletowe, jak śliwa na czole matki jedynej od przywalenia przez dziecię z baniaka, które miało być jeśli nie wyrazem szacunku, to pewnie wdzięczności za cokolwiek. 

no i bordowe. jak malinki robione z miłości co rano matce jedynej przez dwa najcudowniejsze glonojady na świecie.

rzygam tęczą.

no i znów trzeba posprzątać.