opiniotwórczy blog matki jedynej.

wystarczyło smagnąć batem prominentów. końcóweczka batoga boleśnie liznęła ich dupy i te dupy prominentów załatwiły mi wszechspływającą pomoc. dupy prominentów nie dość, że prominentom nakazały nieść mi ratunek, to nakazały to - jak mniemam - swoim koleżankom, mamom, ciociom, babciom, kuzynkom, taksówkarzom, etceterom.

szłam jak lord, a tłum mnie nieomal niósł. może pomogę? pomóc pani? może wezmę? może zaniosę? to proszę usiąść, a ja przyniosę. tak, tak, tak. pasłam się w wypasie. o ile wypasem można nazwać truchtanie z torbami i dzieckiem po szpitalu.

łapałam uśmiech każdego człowieka oddany w stronę mojego dziecka, a trzeba wiedzieć, że dziecko mam niezwykłe, toteż każdy się doń uśmiecha, tak więc każdy uśmiech łapałam i przekuwałam w dobry uczynek. a to drzwi, a to schody, a to ustąpienie miejsca, a to podanie tacy, widelca. jak wierzycie w niebo, to pójdziecie do nieba. moja wdzięczność was tam zaniesie.

muszę też obiecać, skoro już taką mam moc sprawczą, a blog tak niezwykle opiniotwórczy, że nie przestanę. będę brać. brać ile wlezie. a jak nie dacie, to sama wezmę. jak od tego pana, który dziś uśmiechnięcie się do mnie i nataszy przypłacił wyniesieniem worka z jej siuśkami do śmieci.

dzięki, polska. jesteście zajebiści.