ludu, daj głos!

nie zdążyłam podsumować zeszłego roku, bo w sylwestra dowiedziałam się, że w nowy rok ruszam z dzieckiem do szpitala. nic to, pomyślałam, podsumuję sobie jak wrócę. cóż, nie wróciłam. jeszcze nie. siedzę sobie w szpitalnej izolatce i myślę.

a myśleć mam o czym.

już pomijam kwestie zdrowia mojej córki, pomijam kwestie swojej siły psychicznej, pomijam fakt, że młodszej córki nie widziałam ponad miesiąc.

dziś, podpisując zgodę na wstrzyknięcie pewnej substancji do ciałka nataszki, napisałam datę. którego dziś mamy? trzeci. lawina w mojej głowie ruszyła. trzeci – co? lutego. którego roku? dwa tysiące piętnastego. matko jedyna! przywołałam sama się do siebie. do pionu. do reala.

minął miesiąc nowego roku, a ja w starym dresie, pod starym adresem. z nowymi wątpliwościami.

rok temu kominek, który już nie jest kominkiem, zamieścił mój blog w nadziejach blogosfery. miałam plany. przeczytałam książki kominka, który już nie jest kominkiem, przemyślałam zmiany, znalazłam szablony, wykonawcę na zmianę imidżu, tylko czasu nie znalazłam.

a może to w ogóle nie o czas chodzi...?

czy chciałam, by mój blog był opiniotwórczy? jakoś nie wyobrażam sobie, żeby pan gerber czy pani bobo vita zapragnęli, bym pośród moich przeżyć reklamowała ich produkty. jedyny słoik, który gości w szpitalnej lodówce, to ten pełen zupy, z podpisem 'od babci bożenki', a podpis jest wydrapany na słoiku sercem, a nie kolorową etykietą.

czy mogłabym napisać o czymś tylko dlatego, że ktoś mi za to zapłacił? cóż, musiałby zgodzić się z tym, że napiszę prawdę. mogłabym pochwalić, że owszem, ecco robi zajebiste buty. z ceną adekwatną do zajebistości. i farbujące.

co ja mogłabym pochwalić? strzykawki? plastry? płyn do dezynfekcji? koreczki do zamykania centralnego dojścia? emolienty do dziecięcego ciała od dwóch lat zaklejonego plastrem? leki przeciwgorączkowe?

we wszystkim innym byłabym nieprawdziwa.

chyba, że jeszcze to, że piżama z haendem kurczy się w szpitalnej suszarce. owszem, jest przeurocza, a anna i elsa zerkające z bluzeczki doskonale umilają nam półtorej minuty dziennie przed snem.

rajstopy gatta również kurczą się w suszarce. jak dobrze, że mam młodszą córkę. kto wie, może nawet zdążę wrócić ze szpitala, nim zoja z nich wyrośnie.

mogłabym tak mnożyć.

przez moment pomyślałam, że zmarnowałam szansę daną przez kominka, który przez ten rok zmienił się w kogoś innego. że zmarnowałam rok. że miałam coś osiągnąć i mi się nie udało. otóż niczego nie zmarnowałam. jeździłam do szpitala. leczyłam dziecko. cały czas wychowuję dwie córki. troszczę się o ich ojca. pisałam prawdę, szczerze, od serca. zawsze w zgodzie ze sobą. a udało mi się bardzo wiele. zyskałam rzeszę czytelników, ludzi, którzy są ze mną, wspierają, czytają i pomagają mi dźwignąć chorobę nataszy.

że nie zarabiam na tym pieniędzy...?

jakoś ciężko mi sobie wyobrazić, że czytam joanny bator 'ciemno, prawie noc', a z boku strony natychmiast wyświetla się 'żarówki osram. tanio'.

w zeszłym roku wzięłam udział w konkursie na blog roku. bez sukcesu. myślałam, że już tego nie zrobię. zrobiłam. znowu więc proszę o to, czego potrzebuję. a potrzebuję Waszego wsparcia. zwyczajnie, przyziemnie esemesowego.

biorę udział w dwóch kategoriach: blog parentingowy i tekst roku.

pomóżcie mi, proszę, dostać się do finałowej dziesiątki blogów parentingowych wysyłając na numer 7122 sms o treści A11336 (bez spacji). koszt to 1,23 zł. dochód będzie przeznaczony na fundację dzieci niczyje.

by pomóc mi dostać się do finałowej trzydziestki w kategorii tekst roku (zgłosiłam anatomię matki), wyślijcie proszę na numer 7122 sms o treści T11792 (również bez spacji).

można wysłać sms na dwie kategorie. nie można wysłać z jednego numeru dwa razy smsa z tą samą treścią.

niech moc będzie ze mną.

pomyślcie też, jakby to było fajnie, jakbyśmy już z nataszą wróciły do zojki. to nawet ważniejsze, niż sms, ale sms też poślijcie, co?

dziękuję.