zabijcie mnie.

był sobie chłopak. 

cztery tygodnie temu zobaczyłam, że przyszedł.

my w izolatce, rzadko chodzę po korytarzu. on chodził.

dwa tygodnie później zobaczyłam go na wózku. już nie chodził.

a teraz jest dwa tygodnie później. leży.

słyszę go rzadko, ale wyraźnie.

przeklina, krzyczy, że boli.

co za chujoza, krzyczy.

boli.

kurwa.

boli.

ała.

dostaje coś. tramal. morfinę. ketonal.

nie wiem.

nie krzyczy.

mija czas.

mama i tata przy nim.

zabijcie mnie, prosi.

mama i tata zabijają się sami o ściany szpitala.

przyszedł kumpel. 

wyjdziesz z tego, stary, słyszę.

zbyt głośne, zbyt krótko trenowane, by było przekonywające.

jest babcia. chyba.

mówię mu, by zabierał ze sobą do nieba każdą duszę, którą spotka. mówi pielęgniarce.

nie wiem co robić.

jestem obok, ale za ścianą.

ta ściana nie jest z cegieł.

jedyne, na co mnie stać, to łzy.

patrzę na swoją córkę.

dostała na urodziny wczoraj suknię wróżki.

i czapkę.

siedzi cała różowa za kratami.

i to nie są kraty łóżka.

nie chcę się zastanawiać co powiedziałabym swojemu dziecku.

nie chcę.

niedoskonale modlę się za niego.

boję się trochę z nimi.

i w jednym się z nim zgadzam.

co za chujoza.