moja inicjacja.

kilka rzeczy dostałam od taty - na przykład piwne oczy czy panieńskie nazwisko, a kilka od mamy - na przykład głośny rechot na śmiesznych książkach czy niechęć do ogrodu. od obojga dostałam lęk przed nowym oraz poczucie humoru. kilka rzeczy dostałam też od macochy, na przykład prace w ogrodzie mimo mojej szczerej niechęci do ogrodu. szczera niechęć to w ogóle zbitka-klucz na dawne czasy oraz tamte stosunki i wzajemnie możemy sobie takie plakietki przyczepić. tamte czasy minęły, niechęć do ogrodu została, niestety wspomnienie zbieranych do słoika stonek z ziemniaków także.

mam dzieci. starsze z nich marzy o ogródku. jako, że matka ze mnie może nie tyle dobra, ile niegłucha, postanowiłam zrobić dziecku przyjemność i drugi rok błagań o ogródek zwieńczyć grządką.

teściowa moja, ogrodnicze guru, powiedziała jak to zrobić i nastał maj, więc nie dało się dłużej uciekać, żeby nie zmarnować sadzonek, które babcia wnuczkom obiecała.

wykopałam dziś grządkę. przekopałam kawał ziemi. wydepilowałam planetę z dwudziestocentymetrowej darni, wyrwałam jej gęste zielone włosy, zrobiłam jej laser szpadlem. i tak wiem, że gnoje odrosną, tak więc będę stała na straży i robiła to, czego nie znoszę. mianowicie w kucki, klęczki, z pochyloną głową będę grzebała w ziemi.

dzieci, a jakże, towarzyszyły mi. podjarane grządką. myślę, że trochę mogły być mną ubawione, jak skakałam na szpadlu w trampkach, pod różnymi kątami ustawiając ów, tak, by choć ruszyć ze dwa centymetry tej ziemi, a jak już wbiłam szpadel, to okazywało się, że utknęłam, ale żal mi było wyjąć szpadel, ponieważ te dwa centymetry kosztowały mnie zbyt wiele wysiłku.

zaczęłam bowiem od kretowiska uznając, że skoro czarny koleś wielkości świnki morskiej wykopał dziurkę, to i ja zdołam. jedyne, co mnie w tej chwili z kretem łączyło, to ślepota. musiałam być ślepa, że nie zauważyłam tej plątaniny trawy, którą zamierzałam przetrzebić. rany. w życiu się tak nie spociłam. nawet na maturze. nienawidzę grzebać w ziemi. nie znoszę. ponoć do tego się z wiekiem dojrzewa. no cóż, jestem w ogrodniczym przedszkolu. już nie w żłobku, albowiem odkopując dżdżownicę odrzucam z wrzaskiem narzędzia już tylko na półtora metra, nie na dwa, już nie rzygam na widok larw, mam tylko odruch wymiotny, a korzeniom przestałam odpuszczać. dzieci sprawiły, że jestem twarda.

jednak na wkurwie ma się siłę oraz determinację, wbiłam się zatem w ziemię, dzieci pomogły mi o tyle, że natasza klepała mnie plastikową łopatką w twarz, a zoja pytała w kółko: co to jest? i odpowiadała sobie: nie szpadel, łopata. z czym niestety nie mogłam się zgodzić, ponieważ był to szpadel. tak więc kłócąc się z niespełna dwulatką oraz prosząc ją co dwadzieścia sekund, by zeszła ze stołu/studni/ocynkowanej wanny oraz błagając czterolatkę, by nie klepała mnie już łopatką po twarzy oraz nie wynosiła tą samą łopatką tej ziemi, którą w pocie czoła pozyskuję, zasypując dżdżownice i larwy, po kilku godzinach walki, zrobiłam grządkę. 

na sześćdziesięciu arach ziemi wykopałam pasek siedemdziesiąt centymetrów na półtora metra i uznałam, że "bedzie". resztę dnia, zamiast triumfować, spędziłam na utulaniu w płaczu czterolatki, że nie ma roślinek oraz że nie zasadzę jej tam jabłuszka, ani brzoskwini, ani makaronu.

teraz zaś postanowiłam, co następuje. jest grządka. będą warzywa. trzy selery i pięć porów, jedna cukinia i dwie fasole, ale będą. będę plewić. a niech mi która nie zje tego selera, pora oraz cukinii, to naniosę stonki i każę zbierać do słoika.

taka ze mnie flanca.