monte carlo.

nie wiem i prawdopodobnie nigdy się nie dowiem, a już na pewno nie zrobię ani jednego malusieńkiego kroczku w stronę, by zrozumieć, co ludzie widzą w działkach. ogródkach działkowych w sensie. w grzebaniu w ziemi. w jakimś - dla mnie - atawizmie niezrozumiałym, jak niesprzątanie po psie kręcącym się w kółko na polbruku, kiedy my odwracamy głowę udając, że podziwiamy krajobrazy, architekturę, zamyślamy się i to bardzo, tudzież zauważamy dawno nie widzianego znajomego, a być może nawet szkolną miłość udając, że nie śmierdzi i pies się nie zesrał właśnie, a my nie uciekamy w pośpiechu. znaczy - nie my. wy, a nawet - oni, bo nie wierzę, że ktokolwiek, kto to czyta nie jest na tyle ogarnięty, żeby nie złapać ciepłego psiego gówienka przez worek, by je wyrzucić do śmieci. 

psa nie mam, ale mam dzieci, stąd wiem, że gówienko jest ciepłe. stąd też wiem, że gile słone, bo mnie ostatnio dzieci poinformowały, że słone i pyszne. cóż, swoich nie pamiętałam, a teraz wierzę im na słowo. obrzydliwe. dla mnie tak samo, jak działka. można sobie dworować i śmiać się, że wakacje na rodos (to skrót od rodzinne ogrody działkowe otoczone siatką, gdyby ktoś jeszcze pozostawał nieoświecon), ale dla mnie nijak to zabawne, ani w ogóle żadne. no nie lubię, no. to, że zrobiłam przy domu grządkę i że latam ją podlewać i plewię oraz że zeżarłam dwie rzodkiewki uroczyście wyrwane przez dzieci i wzgardzone tak bardzo, jak uroczyście, nie zmienia niczego. nie polubię cię, jak powiedzieć prościej, śpiewam ustami brodki moniki do grządki i nawozu i ziemi za paznokciami i do dżdżownic w tle. 

jednakowoż jak bardzo nie lubię pracy w ogrodzie, tak bardzo lubię pomidory z działeczki, malinki z krzaczka, swoją fasolkę, własne truskawki i mogę tak długo. lubię. 

nie wiem co jest na rzeczy, że rzeczy, które normalnie by się wyrzuciło, lądują na działce. "tego jeszcze nie wywalaj, to ojciec przywiózł z węgier w sześćdziesiątych latach, oj, co to pamięta, nadaje się już wprawdzie do śmieci i to od kilku lat, tylko broń boże nie wyrzucaj, będzie na działkę". i tak oto kolekcja 1915 po stu latach znowu jest modna. nie wiem dlaczego tak jest, ale tak jest. jakby nie można sobie było kupić dresu, który się po sezonie zużyje, WYRZUCIĆ go i kupić za sezon nowy. przecież można tak. a tak - dwie różne skarpetki, a jedna dodatkowo z cerą na tyle dużą, że tworzy nową podeszwę jeszcze całkiem dobrą i jak już się góra od tej skarpetki spruje, to trzeba będzie ją od nowa wydziergać, bo żal taką dobrą podeszwę wyrzucać. nie wiem jak to działa, naprawdę, nie wiem. ja nie należę do tych, co obrastają w ciuchy, nie, ale są pewne granice.

teściówka mię wyjechała. zobowiązałam się podlać pomidory, bo uwielbiam. teściówkę i pomidory, nie mozolną drogę ku konsumpcji. wszak i tak byłam w mieście.

dzień więc wyglądał tak, że do szesnastej zdjęcia do filmu, w którym mam brać udział, toteż pełen makijaż, kostium i podlewanie ego, po szesnastej zaś - pomidorków.

zapomniawszy o zasadach działkowych włożyłam białe trampki i już jadąc tam wiedziałam, że będę tańczyć próbując nie przynieść na obuwiu malinek, jeżynek, poziomek i tych czarnych ślimaczków bez skorupek. "chuj tam, wypiorę" pomyślałam kilka razy, ale instynkt robił swoje. tańczyłam.

i kiedy tak skacząc po krzakach w białych trampkach niosłam pęknięte wiadro z zielonym osadem z glonów, które całkiem jeszcze dobre jest, a plastik, co to niby nigdy nie powinien, już mi się w dłoniach rozkładał, dostałam wiadomość od teściówki. 

"ja już w monte carlo".

cóż, ja też gdzieś w dupie.