tymczasem u mnie.

stało się. zaczęłam. no dobra, prawie. na razie otworzyłam komputer, internet, zamówiłam herbatę, ciasto. larwinie oddałam babci. wprawdzie przede mną perspektywa dzikiego pędu nakarmienia młodszej oraz spacer, by nakarmić gołębie ze starszą, bo babcia z dwiema oraz ze świeżo ukończonym zapaleniem oskrzeli może nie dać rady. no a ja piszę. póki co notkę na blogu. ale oficjalnie informuję, że oto wzięłam się za książkę. w większości z tego co tu, ale nie tylko. wszak wulkan ze mnie. jeszcze nie wiem czym tryskam, ale tryskam.

najbardziej to się cieszę, że wyszłam z domu, po dwóch tygodniach kiszenia się, po przechorowanym całym wolnym całą czwórką, wreszcie wychynęłam. nawet spódnicę włożyłam. ale nie dlatego, żeby to jakoś uczcić, chociaż to też, a dlatego, że nie mam spodni. znosiłam już nawet te z podstawówki. a biorąc pod uwagę historię mody, znów stały się modne. albo wreszcie stały się modne, bo mnie nigdy moda w ubieraniu nie przeszkadzała, tak jak muzyka w śpiewaniu.

dzieci też jakieś takie radośniejsze, bo już zaczęłam się obawiać. nie dalej jak przedwczoraj, kiedy trzeci raz zmieniałam pościel zojce słyszę, jak natasza woła: "mama!". "co?" - odkrzykuję. "chodź zobacz na mnie co ja tu wyprawiam!". ponieważ od czasu jak pewnego dnia na te słowa przemierzyłam świńskim truchtem dom kilka razy i zorientowałam się że jej wyprawianie to jest dziwna mina, krok pingwina, bądź też pies z głowa w dół z jogi, to już się nie zrywam. odkrzykuję natomiast ochoczo i często, tak ochoczo i tak często, jak dzieć starszy coś ode mnie chce. czyli pokrzykuję bezustannie. odkrzyknęłam i tym razem, że "teraz nie mogę!"." a co robisz?" - odkrzyknęło dziecko, moje geny mając w strunach głosowych. "zmieniam pościel" - pokrzykuję - "bo zoja zwymiotowała" - uprzedzam kolejne pytanie z gatunku "dlaczego". na co wrażliwe ucho moje słyszy: "ojej, mogę zobaczyć?". "możesz". "dziękuję kochana mamusiu!!!".

a proszę bardzo, znaj dobre serce matki.

no i od czasu, jak dziecko się ucieszyło z oddanej przez siostrę marchwi, która w zasadzie nie była marchwią, ale wszystko dla dzieci ma kolor marchwi, myślę, że trzeba, kurczę, wyjść już z domu.

a jak już wyszłam, to piszę książkę. co będę wyjście marnować.

tak więc znikam, a jak mi nie wyjdzie, to zniknę całkiem.