wisienka na torcie.

natasza uwielbia bajkę o traktorze tomie. ja zerkam jednym okiem, zwłaszcza, że ona bardzo lubi, jak się z nią ogląda bajki. są tam raz po raz żarty dla dorosłych też. na ten przykład są postacie owiec. owiec jest kilka, zawsze coś knują, idą pod prąd i w każdym odcinku mają swój mniejszy lub większy epizod. żartują nie dla dzieci, choć w zasadzie cała bajka jest dla całkiem malutkich dzieci. natasza jakimś cudem rechocze z owiec. może i na milczeniu owiec rechotać będzie, nie wiem.

natasza ma niedługo urodziny. zawsze tort robiłam sama. pierwszy, bo mję ambicja jakowaś chyciła, drugi, bo myślałam, że to, co nią na chwilę (mam cały czas nadzieję) zawładnęło to alergia i tort był bez mleka, bez śmietany, bez masła, bez mąki pszennej, bez czekolady, bez cukru i bez sensu. teraz czeka nas tort trzeci. dziecko może się wytarzać w cukrze i nabiale, ale o ile nabiał skubnie, tak cukrem, o ile nie jest on uformowany w misia lubisia, gardzi. niemniej, tortów jest i pięknych, i smacznych tryliard do kupienia, a moje możliwości rzeźbienia w plastycznym lukrze ograniczają się do kulki, glizdy oraz naleśnika ewentualnie łamanego na pizzę, jeśli na ów naleśnik położyć z trudem wyrzeźbione uprzednio kulki i glizdy. nic z tych rzeczy nie wydaje mi się być atrakcyjnym na torcie trzylatki.

tak więc pojawiła się - dość ostatnio aktywnie - kwestia tortu. natasza też uwielbia konie. uwielbia również reklamówki, ale na brudny worek z emblematem hipermarketu na torcie z kolei ja się nie zgodzę. nawet na czysty bez emblematu. twarda jestem. trzeba znaleźć wyjście z tej, jakże trudnej, sytuacji. podpytuję zatem sprytnie, co chciałaby mieć na torcie. "świeczki" -  równie sprytnie odpowiada. no nie da się zaprzeczyć, że jest to moje dziecko. już nie mówię o urodzie, bo jest dla mnie najpiękniejsza na świecie, a niektórzy powiadają, że podobna do mnie, co mi schlebia niezwykle, ale zawsze się z odpowiedzią wstrzeli wtenczas, co schlebia mi jeszcze bardziej. no więc oprócz świeczek, mówię, co byś jeszcze chciała? konia? traktorka tomka? podpowiadam. owcę - mówi. jaką owcę? no nadię i koleżankę.

no to jestem w czarnej dupie. jak wygląda wymyślona owca nadia? koleżankę łaskawie pominę, żeby się całkiem nie podłamać. pytam: taką owcę jak z traktora? nie, nadię. ale ona ma być na torcie? czy tort w kształcie owcy? na torcie. a duża czy mała? no mama, a nadia jest duża czy mała? to jest moja córka, przysięgam. temat porzucam, myślę, później zagadam, może zmieni zdanie, może będzie chciała traktor, a wiadomo przecież jak wygląda traktor. przyjeżdża ojciec jedyny, matka, z lisim sprytem postanawia zagadać w dręczącej ją kwestii. natasza, powiedz tacie co chcesz mieć na torcie. świeczki. - przytomnie odpowiada dziecko. no dobra, to mamy ustalone. ale oprócz świeczek. owce. te co knują? - łapie się znajomego tematu ojciec jedyny. no co ty, tata, przecież ozdoby nie knują.

myślę, że mam od niej jeszcze dużo rzeczy do nauczenia. co nie zmienia faktu, że nadal nie wiem jak wygląda nadia. no ale to już będzie zmartwienie pani od tortu.