co noc.

ostatnie noce, używając eufemizmu, nie były wymarzonymi. ani przespanymi. ani spokojnymi. były nadźgane płaczem, głodem, niepokojem, nerwami i gorączką. zdycham. nie sypiam. mogłabym paść na ryj, jak wczoraj, kiedy padłam nie wiedzieć kiedy w dziecięcym pokoju, na kanapie, prawdopodobnie podczas zabawy. szczęśliwie zdążyłam włożyć zoję do łóżeczka. kiedy mnie obudziła, natasza spała obok mnie. na siedząco. mogłabym paść na ryj tak co wieczór. o dwudziestej. teoretycznie. ale dzieci ostatnio zasypiają około dwudziestej pierwszej. chciałabym pobyć trochę z mężem, choć ostatnio nasze kontakty ograniczają się do tępego, przynajmniej z mojej strony, patrzenia się w swe oblicza. o tym, że chciałabym zrobić jeszcze coś dla siebie, nawet nie wspomnę. o tym, że jak się rozglądam, to mam wrażenie, że w domu przeszło tornado, nawet nie chcę pamiętać. przeprasowałam sobie wczoraj również skórę na rękach. mam ją teraz dzięki temu niepogniecioną, więc się odmłodziłam i rumianą, więc zapewne zdrową. 

jestem strzępem.

zoja albo ząbkuje, albo się buntuje przeciwko piersi i temu, że leci z niej zbyt wolno, a butelka jest za późno, więc awanturuje się bezustannie. tej nocy już wyłam. razem z dziećmi. kiedy zoja płakała na rękach ojca jedynego, matka szykowała mleko, natasza zaś się obudziła i się chciała bawić. najlepiej z zoją. zagadana zoja przestawała jeść, po czym płakała, bo była głodna, a natasza płakała, bo nie pozwalałam się jej bawić z zoją. wydawało mi się, że okiełznam je szybko i sprawnie, i że wszyscy położymy się z powrotem spać, a nie, że zajmie nam to znów półtorej godziny i to wszystko w okolicach czwartej. zoja się super rozwija - siada i raczkuje. to znaczy, że nie da się jej położyć w łóżeczku, bo ćwiczy swoje umiejętności. nie da się drzemać wziąwszy ją do dużego łóżka, bo spełza zeń. och, jak to "zeń" jest bardzo daleko od "zen".

umiejętności moich dzieci mnie zadziwiają. natasza śpi na brzuchu na wyprostowanej nodze, żeby - w razie jak się obudzi - nie tracić czasu na wstawanie. od razu jest na nogach. za to zoja zasypia z nogami w górze, żeby, jak tylko zbliżam się z kołdrą, jednym sprawnym ruchem zedrzeć ją z siebie.

naprawdę jestem zmęczona. i fizycznie, i psychicznie. 

natasza wróciła z chemii. znów gorączka, prawie wymioty, znów nie jadła, ja znów w nerwach, że nie je. a ja nie mogę odpuścić. musi jeść. nie może tracić na wadze. znowu nerwy i paranoja. moja paranoja.

smutno mi. to zdanie najczęściej słyszę od swojej starszej córki.

nie chcę go słyszeć, bo smutno mi, kiedy je słyszę.

dość narzekania.

natasza ma trzy opowieści, które trzeba jej mówić w kółko. nawet ktoś, kto wygrał mistrzostwa świata w cierpliwości, miałby zagrożoną swoją pozycję na podium. a co dopiero ja, która nawet nie przeszłam eliminacji regionalnych.

dzisiejszy poranek. w samochodzie. po tej ohydnej nocy. słyszę.

mama, opowiedz mi o zoo.

nie, nataszko. mówię. i wiem, że robię to dla naszego wspólnego dobra.

chwila ciszy poprzedza kolejne zdanie. bo kierujesz samochodem i musisz być skancerowana?

skancerowana.

to jest własnie to słowo.