kaźmirz! do domu!

zaledwie przed kilkoma minutami wędrowałam dziarskim krokiem do miejsca oddalonego od dzieci, żeby popracować, ale znów nie tak bardzo, żeby nie tęsknić oraz być w razie gdyby nie wiem co. pogoda dopisuje, humor takoż, stąd ta dziarskość (choć teraz już cieniej piszczę, albowiem w golfie-m, a tu wiosna buchnęła znienacka). i tak sobie idę napotykając z naprzeciwka przeróżne osobowości, osobistości, zdarzenia i sytuacje. takie czy inne. w tym rozległym zbiorze znalazła się również wycieczka dzieci z przedszkola. a ponieważ starszyznę mam zamiar uspołeczniać od jesieni, jeśli tylko nastąpi ozdrowienie/poprawa/zdjęcie tego kabla, co jej z serducha wisi, toteż zerkam w stronę dzieci w rozrzewnieniem, uśmiechem i czujnym okiem, by podpatrywać. uszu nastawiłam takoż, bo taka wycieczka to źródło. wiem to, bo niedawno napotkałam z nataszą wycieczkę ze żłobka. dzieci 'śpiewały' z panią - pani nadawała ton, rytm i słowa, większość dzieci dłubała w nosie, rozglądała się we wszystkie strony jednocześnie, potykała, pociągała za sznurki przy kurtkach i czapkach, grzebała nogami w ziemi, podskakiwała i tylko jedna dziewczynka uparcie i bardzo głośno śpiewała w kółko jedną i tę samą zwrotkę. kiedy zaś jednemu rozwiązało się sznurowadło i panie zarządziły pit stop, dzieci rozpełzły się we wszystkie strony, że ciężko było wyłapać. dziewczynka zaś, rozpierzchła się z wciąż donośną pieśnią na swych ustach. przepiękny widok.

zasadziłam się tedy na przedszkolaki, uśmiecham do nich, one do mnie i wtem słyszę, jak pani mówi: marika, przeproś wanessę (a może vanessę, z dykcji nie wywnioskowałam).

idą takie w czapkach na oczach, w kurtkach za dużych, jeszcze w kozakach człapią, takie duże-małe, w kamizelkach bezpiecznych, za rączki, a wśród nich marika i wanessa. zabrzmiało cokolwiek wesoło dla mnie, bo zawsze sobie myślę, jak na ildefonsa się mówi, kiedy się zesra w kołysce. jak władysława taka mała by się usmarowała dżemem na całej buziuchnie, to też by mnie rozśmieszyło. konstanty czorcio wkładający plastelinę do kontaktu mnie bawi. dżesika z jednym zębem na przedzie takoż. później wszystkie stanisławy w podstawówce tłukące na długiej przerwie bronisławów i ignacych mnie śmieszą, plujące ryżem z rurki po długopisie lucjany, jadwigi jarające pierwsze szlugi za szkołą. antonino, znów otrzymałaś szmatę z gegry na półrocze. wincenty, nie wolno odsuwać koleżance krzesła, bo się krystyna na twarz wyglebie. brajan, jak to nie znasz hymnu polski?

one wszystkie w końcu dorosną. i być może marika zostanie, nie wiem, piosenkarką, a wanessa sławną skrzypaczką. tego im życzę.

być może moja natasza będzie się rolowała mocząc kudły w umywalce w obleśnej łazience w jakimś teledysku.

a zoja może krawcową zostanie. nie wiem. 

ale jak już będą babciami, babcią nataszą i babcią zoją, to sobie nie wyobrażam.

na szczęście nie dożyję.

no chyba, że je źle wychowam i ktoś mi moje panny zbyt prędko zbrzuchaci. ale to i tak, jak się dowiem, to pewnie padnę na zawał.