jestem świnka peppa. chrum.

dziś natasza znalazła odcinek świnki peppy, który jest kwintesencją macierzyństwa. patrzyłam ja, patrzyło dziecko, rechotałyśmy obie, przy czym każda z czego innego. to jest sztuka. zrobić pięć minut bajki o świniach w dwa de, ująć w tym sens życia i to tak, żeby się dzieci nie pokapowały. odcinek ten zamieszczam na znanym portalu społecznościowym, na którym utworzyłam profil matki jedynej, bo już chyba pora, aby moja kariera nabrała szalonego rozpędu. chcę zarabiać krocie, pisać felietony i książki, jeździć na fitness audi a trzy (taki samochód, a nie taki fitness) i żeby ktoś mi sprzątał chatę. wychowaniem dzieci wspaniałomyślnie zajmę się sama. dobrze jeszcze byłoby raz po raz pojechać z kabaretem w trasę oraz napisać raz na miesiąc skecz petardę. resztę sobie jakoś sama zorganizuję. tu z boku po prawej stronie jest guzik, który jednym kliknięciem przeniesie kogoś w magiczny świat fejsika i mojego ja tamże.

dzień jest piękny. natasza ma imieniny, o czym nie powiedziałam jej, bo prezent dopiero dotrze. co jej za różnica czy jest poniedziałek czy środa. ważny jest wtorek, bo jedzie na chemię i ważna jest sobota, bo karmimy kucyka. inne dni docinamy do dziecka. jednego, albo drugiego. ale los i tak robi swoje i na imieniny dał nataszy prezent w postaci wyniku rezonansu, który jest bardzo pozytywny. podskoczyłam, popłakałam się i obdzwoniłam cały świat racząc go zwrotem w gatunku szypuła przysadki. pół dnia mówiłam do dziecka, że zdrowieje, na co ona że się cieszy, bo babcia też zdrowieje (sio, przeziębienie, sio!). cudowne są dzieci. cudowne. zjadła też obiad (natasza, nie babcia, choć babcia pewnie też), co jest wyczynem nie lada, bo ostatni tydzień spędziliśmy w szpitalu, między innymi z powodu, że nie przybiera na wadze (i tu znów natasza, na temat babci nie mam danych). a dziś obiad, dokładka i nawet żółtko jajka zjadła! cudowne.

zoja zaś zrobiła kupę. niby nic, ale zoja robi kupę raz na dwa tygodnie. i to właśnie dziś. ubrałam dziecię w falbany, śpiewałam fanfary i nakarmiłam marchewką pierwszy raz w życiu. bez takich emocji jak przy pierwszym, ponieważ wszystkie akcesoria już mam, zakupione z wypiekami na twarzy dla pierworodnej. a także ściany pomarańczowe i wszystkie śliniaki. tak, wiem, słońce wywabia, ale na słońce będziemy musieli jeszcze trochę poczekać.

dodatkowo anna mucha mnie uwielbia. to i ja ją uwielbiam, a co sobie będziemy żałować. może tu zajrzy i powie: ale fajna matka jedyna, może by chciała moje gadżety do wózka, a ja powiem, że nie, dziękuję, nie mam jak z wózkiem tu na wsi wychodzić. albo wezmę, bo nie wypada nie wziąć. a potem sprzedam za gruby hajs i tak się dorobię. no nie wiem, jakoś muszę. 

znowu byłam w telewizorze. zieeew. to już jest nudne, naprawdę. jechałam z niemowlakiem na osiem minut do warszawy. w jedną stronę samolotem, w drugą pociągiem. znowu z poczuciem, że teraz to już na pewno jestem sławna, więc zostawcie zylion pozytywnych komentarzy, żebym nie myślała, że mam paranoję. albo że idą święta i taki prezent. albo dlatego, że naprawdę jestem fajna. albo z litości. jak chcecie. ja to sobie i tak po swojemu odczytam. dziecko starsze mnie znów sprowadziło na ziemię, pękło mój balonik: mama, a wyjdziesz z telewizora? a miałam nadzieję, że nie widać, że z powodu macierzyństwa jestem zombie jak ta pani z horroru, co wychodzi z telewizora.

a w pociągu jechałam z rówieśnikiem zojki i młodszą ode mnie 10 lat mamą rówieśnika. a po nich do przedziału wsiadła niezwykle miła feministka starsza ode mnie tylko o pięć lat, za to z osiemnastoletnią córką. i nie wiem czy to ja jestem stara, czy one młodo urodziły. 

przedział dla matki z dzieckiem oczywiście zamknięty, konduktor oczywiście nieuchwytny, a na bilecie dla nas napisane: rezerwacja w przedziale dla inwalidy.

i to by wszystko wyjaśniało.