mą-drość.

mój brat ma syna. jest wyjątkowy. jeden i drugi. takie geny, no co zrobimy. ma też córkę, też wyjątkową, wiadomo. i ten syn ma przemyślenia. zadziwiające, jak na ośmiolatka. tato, mówi nagle po kilku dobrych minutach zamyślenia odrywając wreszcie wzrok od ściany, mam taką teorię, że wszystko jest na odwrót i że nie powinno nas tutaj być. a zjesz, synku, kanapkę? z nutą przerażenia w głosie zmienia temat tata. jedzą kanapki, czytają książki, spędzają miło czas, a przy najbliższej okazji brat mi opowiada co u nich. pochichoczemy i zdzwonimy się następnym razem, kiedy nasze dzieci coś akurat.

jesteśmy dorośli. i durni. dzieci są mądre. i szczere. jedziemy z nataszą na badania. nie trzeba przetaczać krwi. jedziemy na zagraniczne konsultacje, chyba były zbędne. zbieramy kolejne fakty, żeby stwierdzić - wszystko jest na odwrót. nie powinno nas tutaj być.

wysiadam z zojką z samochodu. zatargałam przed chwilą nataszę do babci, młodszą mam na gumce, bo karmię. oprócz wózka z niemowlakiem ciągnę walizkę. tak przemierzam pełen ludzi deptak w centrum miasta. pomóc mi chce nur. rasowy, pijany nur ze złamanym nosem. rzuca się do pomocy. pomóc chce oczywiście przy dziecku. kochany, rzec by się chciało. kochany. kochany, dziękuję za pomoc. dam radę. zamieniamy kilka zdań, że jego syn miałby dwadzieścia cztery lata. nie chcę pytać co się stało. boję się tego, co mogę usłyszeć. wymieniamy uprzejmości, nur odchodzi, a ja stoję i dumam. zawsze myślałam, że alkohol wiele w moim życiu zniszczył. ale może wszystko jest na odwrót? może właśnie zbudował? mnie? dzięki temu jestem kim jestem i mam co mam. a może nie powinno nas tutaj być...?

hm. sorry polsko?

hm.