kupa. temat, który nie zawodzi.

są takie tematy, że każdy ma coś do powiedzenia. zalicza się do nich kupa. jeśli nie dziecięca, to normalnie, dorosła. człowiecza. ale nie o fekaliach tu chciałam, albowiem dziecięca kupa nie jest kupą - kupą, tylko kupą - wyznacznikiem. zdrowia, choroby, samopoczucia. w zasadzie kupa dziecięca to pewna forma ekspresji, nieprawdaż? kupa jako temat rzeka, kupa a sprawa polska czy kupa śmiechu z przewagą kupy - myślę, że byłyby to dobre tytuły prac co najmniej doktorskich, jeśli nie na medycynie, to przynajmniej na socjologii.

nadszedł moment, w którym dzieć młodszy otrzymał był stały pokarm. stały, nie że do pogryzienia, albowiem człowiek dziąsło nadal jest człowiekiem dziąsło, choć ugryźć potrafi, a jakże. pojedzie do talent szoł i na oczach jury ugryzie kogoś dziąsłami do krwi. ale to nie teraz. teraz o kupie. 

jako że pamiętam moment, w którym dzieć starszy otrzymał był pokarm stały, a uściślając, marchewkę w słoiku, pamiętam również moment kupy. oraz ją samą. wyglądała tak, jak marchewka, którą dzieć uprzednio był pochłonął. zastanawiałam się czy aby przypadkiem nie zgarnąć jej z powrotem do słoika i nie oddać do sklepu udając, że wieczko było wypukłe. taki żart zmęczonej matki. jak się okazuje, można być jeszcze bardziej zmęczoną matką. zojciś albowiem dość rzadko robi kupę, a konsystencja jej odległa jest od tego, jakie na ogół bywają konsystencje niemowlęcej wydzieliny z okolicy pieluszkowej. 

skoro kupę po marchewce nataszy chciałam z powrotem włożyć do słoika, to kupę po marchewce zoi powinnam wetknąć bezpośrednio w matkę glebę.