karnawałowo.

sobota przed świętami. galeria handlowa. my i dwójka dzieci - starsza śpiąca, młodsza z kaszlem. my bez wózka, parking dopiero kilometr od świątyni zakupów. albo jesteśmy pojebani, albo nie mamy wyjścia, bo poprzedni weekend pracowaliśmy, w tygodniu widzimy się dwie godziny, jednak ustaliliśmy w rodzinie prezenty, ja w końcu postanowiłam polubić święta i - wisienka na torcie - nasza zajebiście droga i porządna lodówka zaczęła grzać zamiast ziębić.

no więc nie mamy wyjścia, jesteśmy pojebani.

po dziesięciu minutach słaniania się na nogach nataszkienta, oznajmuje ona: głód.

no to jeść.

na ten sam pomysł wpadła jedna trzecia społeczeństwa gnieżdżąc się w ilości trzynastu i pół miliona sztuk (aczkolwiek nie wszyscy jedzą, za to wszyscy się gnieżdżą) na pięćdziesięciu metrach kwadratowych jadłodajni o dumnej nazwie.

nic to. dziecko głodne. kiedy już z powodu braku miejsc mamy zamiar napchać dziecko preclami, mili państwo łapią w biegu biedne cielątka noszące graty swoje i dzieci oraz dzieci udostępniając swoje świeżo zwolnione miejsca, z jeszcze ciepłym sosem koperkowym na blacie. ojej, dziękujemy. siadamy. jemy. jem ja, bo dziecko oprotestowało jedzenie, które samo wybrało i to nie po nazwie, a po wyglądzie. i poproszę ziemniaki z sosem, tylko zdejmij sos, mama. i tak jemy, zojka tez się załapała, w końcu lepszy cyc niż nic, aż tu nagle.

obok siadają kolejni głodni państwo, a wśród nich pani wieku i wagi podobnej, a zważywszy, że młoda nie była, to i postura słuszną zdać się miała. pani, jak pani. każdy jest jakiś. stary, młody, gruby, chudy, a słoń elmer to nawet jest w kratkę. pani natomiast miała styl. miała też wełnianą czapę z pomponem i z woalką (przysięgam), czarny sweter i czarny szalik, ale jakoś tajemniczo maźnięte złotą farbą. nawet nie maźnięte. wtopione. jakby pani swym ciężarem w upale i w swetrze przycisnęła się do potłuczonej bombki, bo to złoto takie trochę stopione było. no nie wiem, ja w każdym razie zafascynowałam się i choć zazwyczaj się nie wgapiam, to jednak oko mi łypało w jej stronę. to wszystko trwało takie ułamki sekund, że tylko nataszka zdążyła wykrzyknąć: a za co się pani przebrała?

w życiu nie połknęłam tak szybko kotleta. w życiu jednocześnie nie połknęłam śmiechu w ten sposób i w życiu tak zwinnie nie udawałam, że kicham, a nie, że się krztuszę.

jeśli była to czyjaś mama, a czyjaś pewno była, a ten ktoś tu zagląda, to chciałam z całego serca powiedzieć, że dzieci nie kłamią.