poniedziałek, 26 maja 2014

laurka.

kiedy patrzę na swoje córki, na szczuplaki uśmiechnięte od ucha do ucha, umorusane w piaskownicy, z chlebem z masłem w zapiaszczonych łapkach, na dziewczynki szczęśliwie biegające po trawie na bosaka, albo na czworakach, kiedy całuję je, a całuję non stop, kiedy wącham, przytulam, noszę, przenoszę, wynoszę, przestawiam, jak namolne muchy, kiedy znów nie zjem, bo idę czytać bajkę/wysadzić na nocnior/dmuchać w ptaszka z wodą "ale tak, żeby ćwierkał, ale nie tak, jakoś inniej!", kiedy wycieram nosy, uszy, buzie, pupki, kiedy ganiam, doganiam, nie doganiam, kiedy zmieniam pieluchy, włączam setny raz te same kolędy w upale i tańczę do nich z balonami asystując księżniczce w tiulowej spódnicy uważając, by drugiej księżniczki żującej cokolwiek znalezionego przed sekundą nie nadepnąć, kiedy jedną łyżką karmię obie na zmianę, kiedy wyjadam to, co im wypadło z buzi, kiedy ściągam im mokre od rosy skarpety i zamieniam na suche, które za chwilę też będą mokre, kiedy tarzam się szukając lalek, klocków, kiedy odczepiam, przyczepiam coś do czegoś, kiedy gotuję z plastiku i naprawdę, kiedy turlam się po łóżku z obiema, albo tylko jedną, kiedy proszę i nie przychodzą, kiedy śpiewam, kiedy zabraniam, kiedy sykam, że nie wolno łapek pchać do prądu, wychodzić niemowlętom na schody i takie tam, kiedy ryczę, że nie dam rady, kiedy ryczę, że dziękuję za kwiaty, córeczki, kiedy ryczę, że nie spałam, kiedy ryczę, że "kocham cię mamo", wtedy bardzo, ale to bardzo mocno żałuję, że moja mama ich nie poznała.

środa, 21 maja 2014

mamo, tato, to już lato.

ponoć w polsce są dwie pory roku. lato i ciulato.
dziś było lato.

wystroiłam zatem starsze dziecię w krótkie gacie, młodsze dziecię w pełny spodzień, albowiem przemierza świat pełznąc po nim dosyć prędko, na kolanach. siebie nie wystroiłam, albowiem od jakichś pięciu lat żałuję sobie ciuchów i innych tego typu rozpieszczających kobietę dupereli godząc się na wieczną zmarzlinę psychiczną w zamian za linoleum w korytarzyku do łazienki, tudzież klamki, kontakty, a na żyrandole jak nie było, tak nie ma. mogłabym płakać i płakać oraz wymieniać czego nie mam, ale wolę wymieniać kontakty na nowe i talerze na nieobtłuczone, chociaż tutaj i tak nie nadążam.

zoja była przepiękna w zwykłych bawełnianych spodniach, acz bieluśkich jak mgła o poranku na naszym pięknym landszafcie zaokiennym. body może i troszeczkę oplute poranna kaszą, ale cóż znaczy jedna niewielka plama w obliczu całego czystego jeszcze bodziaka. nataszka zaś w koszulce równie białej, spodenkach krótkich, a obie wysmarowane grubo kremem z filtrem, w czapeczkach, jak małe mleczareczki, bajkowo, ach, bajkowo.

nie minęło pół godziny, jak natasza miała na głowie zgrulowany spocony kołtun pod przekrzywioną czapką, koszulkę umazaną flamastrem, na brzuchu namalowane wąsy, a na całej ręce - ramieniu, przedramieniu i przegubie - dziarę rodem z pierdla i to dla analfabetów. wszystko czarnym mazakiem wymaziane. do tego było pite coś gęstego a pomarańczowego, co się cudownie osadzało pod nosem, co stalaktytami nakapało na spodenki, albo stalagmitami, ja ich nie odróżniam. a do butów nawłaziła skoszona trawa, toteż buty zostały wzgardzone i wymienione na skarpetki, te zaś unurane w piaskownicy, z której uprzednio wywalono żółty piach i nasypano czarnej ziemi, jeszcze jak było ciulato, w kaloszach.

zoja tymczasem, spośród sześciu tysięcy metrów kwadratowych trawy i połowy metra betonu, wybrała beton, wepchnąwszy sobie wpierw do uśmiechniętej japy kamienie, trochę żwiru, skoszoną, wcześniej wspomnianą trawę, korę z pobliskiej gruszy, na którą wcześniej usiłowała wejść, a to wszystko w otoczeniu błotka z dopiero co wyschniętej kałuży. ubłoconą rączką zdjęła sobie z łebka ostatni bastion czystości, chustkę, i dzierżąc ją w dłoni, poraczkowała z pędęm pioruna nazad (i na zad) do kałuży, wywalając wpierw na siebie wiaderko kamieni z szutrowej drogi, których nazbierała starsza siostra, i za którymi płakała rzewnie, rozcierając sobie na obliczu łzy, piach, flamaster i gąsienicę, którą akurat ratowała z piaskownicy.
zdruzgotanie odzienia zajęło im może z piętnaście minut, zabawa przednia trwała zaś dzień cały, póki nie zaszło słońce.

moje dziewczynki, ledwo żywe po całym dniu na dworze, lekko opłukane w zlewie, szczęśliwe i pachnące kremem i wiatrem odłożyłam do łóżeczek.
pościel zmienię jutro.
no chyba, że będzie znowu lato, to się nie opyla.

poniedziałek, 12 maja 2014

toy story.

kiedy właśnie chcesz być najciszej na świecie, bo dzieci usnęły ledwo co, a już jest, kurna, dwudziesta druga nad ranem, a ty masz jeszcze zrobić obiad, upiec ciasto, pomalować kuchnię i przestawić meble w salonie, w taki zwyczajny poniedziałkowy wieczór, zdarza się to, co w podrzędnych amerykańskich komedyjkach. włazisz w aluminiową miskę pełną sztućców, też aluminiowych, przygotowanych do wyniesienia na strych, albo potrącisz ręką karton z kapslami, co stał na krawędzi komody, a ty się zbierałaś tyle razy, żeby to wyrzucić, no to teraz zbierasz, albo wleziesz w grającą zabawkę.

nie postrzegam grających zabawek jako plagi egipskiej, więcej, kiedy moje dziecię (jedno i drugie) dostaje do ręki grającą zabawkę, znika na jakieś, ja wiem, może i nawet piętnaście minut! kocham grające zabawki. uwielbiam. mam słuch wybiórczy i nie przeszkadza mi naparzanie tych koszmarnych dźwięków, idiotycznych melodyjek i słodkiego głosiku pani od gąsienicy, garnuszka, pieska czy innego badziewia śpiewającej na tę samą melodię hitów w stylu "jedna kulka lodów, czas podzielić się, druga kulka lodów, w sumie będą dwie" czy "ciasto lep, ciasto gnieć, chce się jeść, panie piekarzu, chcę szybko ciastko mieć. gnieć je, lep je, zrób z literką CE, upiecz w piekarniku dla dzidzi i mnie". pomijam tendencję dzieci do samplowania tymi urządzeniami. znam dziecko, które wciskało tylko jeden klawisz w zabawkowym laptopie. do tej pory krewni i znajomi tego królika na pewnego ssaka nie mówią inaczej, niż "de-de-delfin. de-delfin. delfi-delfin. de-delfin".

grające zabawki potrafią się odezwać w najmniej oczekiwanym momencie. mam wrażenie, że toy story wcale nie jest wymyślone. że niektóre zabawki cały swój zabawkowy żywot czają się na odpowiedni moment.

kiedyś skradająca się cichcem po ciemku do toalety mama małego wówczas chłopca, kiedy zrobiła siku, usłyszała gromkie "ho, ho, ho". tak się święty mikołaj ucieszył.

kiedy zaś wujek, również w toalecie, oddawał się czynnościom następującym po siku, i to nie pojedynczo, bo coś się temu wuju z żołądkiem stało, wówczas szczeniaczek uczniaczek skwitował głosikiem cienkim jak wujek tego dnia: "fajnie się bawisz!".

trzecie wspomnienie nie ma nic wspólnego z zabawkami. ale idealnie się wpasowuje. mieszkanie w bloku. dokładnie w wieżowcu. a jeszcze dokładniej toaleta w mieszkaniu. ale nie, że stylowy mebel, tylko normalny kibel. a wiadomo, jak tam się dźwięk niesie. po subtelnym "plusk!" do sedesu, dało się słyszeć "baza wirusów została zaktualizowana".

no. to idę przestawiać meble.
a potem "nie śpię, bo trzymam kredens".

środa, 7 maja 2014

to boli.

zakończono leczenie.
trzeci tydzień bez chemii.
od jakiegoś czasu dziecko płacze, jest drażliwe, wrażliwe, nerwowe.
nikt mi nie potrafi powiedzieć co jest.
'to wiek'.
'nie wiem'.
'wszystko razem'.
czuję się zbyta. jak wtedy, kiedy półtora roku szukałam dla niej ratunku u najlepszych lekarzy w polsce, którzy leczyli fioletem zmiany nowotworowe.
niepewność.

a jak będzie wyglądała kontrola? pytam.
zrobimy morfologię.
aha.
morfologię.
która nic nie wykazuje.
od dawna.
jestem kłębuszkiem.
kłębuszkiem nerwuszków.
no i proszę obserwować dziecko.

obserwuję.
dniami i nocami.

na przykład dziś.
drapie się za uszami.
i drapie.
i drapie.
i czerwone plamy.
już raz tak było.

ja nie chcę.

strach.

kładę spać to dziewczątko.
i nagle przeszywa mnie strach.
strach wielki jak cyrk za dzieciaka.
milcząc krzyczę łzami.
duszę się strachem.
połykam łzy, strach, przerażenie.

mama, śpiewaj.

potrafię tylko na wdechu szepnąć: kocham cię córeczko.

a w głowie krzyczę, że nie chcę. nie chcę. nie chcę, żebyś była chora.

zdobyłam się jeszcze na "obudź się zdrowa".

i zgięłam się w pół, z otwartymi ustami, którymi nie mogłam krzyczeć, bez oddechu, kiwając się w przód i w tył.

nie mogę przy dziecku.

co u ciebie? ktoś się mnie spytał niedawno.

no co u mnie. nie ma mnie. jestem matką dziewczynki z bezlitosną chorobą. to u mnie.
jestem wyfiletowana strachem. oddziela mi skórę od mięśni. wyrwał mi kości i wątłą, mokrą szmatę mojego ciała cisnął boleśnie na ziemię. kości z gruchotem rzucił na drugą kupkę. strach. wyrafinowany rzeźnik.

podnoszę to maluśkie ciałko, biorę w ramiona i tulę, tulę, kiwam się z nią w przód i w tył.

gdy mi ciebie zabraknie, śpiewam w głowie, gdy zabraknie mi ciebie. 
nie.
nie.
nie.

proszę.

nie.