niedziela, 30 marca 2014

wychodna matka.

'ej, ty, chodź idziemy na koncert'. mój mąż dawno nie był taki kochany. już nie ważne na co, byle wyleźć. 'jaki koncert?' pytam. 'a co za różnica?' odpowiada. kiedyś byłabym bardziej dociekliwa, teraz jedynie dociekałam czy dzwonił już do mamy, żeby dziewczęta podrzucić. jeszcze nie. to dzwoń, dzwoń. dociekałam i się dociekałam. zadzwonił, babcia, że w te pędy, my takoż i poszli na koncert.

uprzednio jeszcze dopytałam jednak co za koncert, bo nie wiedziałam, jak się ubrać. pytanie było głupim, bo od dawien dawna nie kupiłam sobie ciuchu, od trochę mniejszego dawien dawna nie byłam ze starym li jedynie na zewnętrznej, tak więc do wyboru pozostały mi ciuchy jeden: nieporwane, dwa: nieoplute, trzy: co się w nie mieszczę. padło na to, co mam na sobie, ale w wersji wypranej, czyli spodnie i bluzka (szał). 

ekscytowałam się jak wtedy, kiedy spotkałam fisza, emade i całe tworzywo sztuczne na stacji benzynowej, co nam się zepsuł samochód i chłopcy próbowali naprawić, ale gośka była szybsza. ekscytowałam się bardzo. no bo - koncert, no bo - alkohol (zoja cyckom powiedziała stanowcze "dedede"), no bo - bez dzieci.

żeby wieczór bardziej zacnym uczynić, poszliśmy wpierw do kolegi, co na pięknej wyprawie na antypody był, żeby na zdjęcia popatrzeć i upewnić się, że całkiem możliwe, że gdzieś tam na nich jakiś frodo baggins pociska w kocu do mordoru. pogadali, zjedli suszonego kangura, a potem wielkie wyjście. 

na koncercie było, ja wiem, ze dwadzieścia osób. nie przeszkadza. panowie grali muzykę, że ojejku. ja nie wiem co to było. punk i techno naraz. alternatywa. totalna. panowie przepięknie znikali grając. naprawdę bardzo mi się podobało. pomyślałam, że bez sensu sapię na swój żywot. róbmy swoje, pozostawając prawdziwymi, bo tylko wtedy jesteśmy wiarygodni.

po koncercie dalej muzycznie, bo w tango. do knajpy, w której spędzało się za młodu i jędrniejszych cycków każdy piątek. a tam - morduchny te co zawsze. moja morduchna się cieszy, bo widzi morduchny, ichnie morduchny się cieszą, bo widzą moją. ajajaj, jak cudownie. ponieważ wypiłam dwa piwa, mogłam uważać się za upodloną, więc zadziwieni znajomkowie się rozsuwali na mój widok, ja zaś porykiwałam: dywan!!! rozkładać czerwony dywan!!! trzy lata mnie nie było!!!

tak. wypiłam dwa piwa i upiłam się, a jakże. 
wyrwałam się z mężulem z domu, jak dawniej, a jakże.
cały wieczór przegadałam z żoną kolegi, co jest w bliźniaczej ciąży. żona, nie kolega.
a jakże.

nie uciekniesz.

wtorek, 25 marca 2014

zegarmistrzowska precyzja.

kiedy moje starsze dziecię nie wymaga ode mnie bladym świtem omawiania istoty wszechświata, jak opisałam to właśnie tu (swoją drogą zapraszam), wówczas daje upust swojej bujnej wyobraźni oraz nieprzeciętnej kreatywności w sposób inny, nader ciekawy, niejednokrotnie zaskakujący, nadchodzący niezmiennie bladym świtem.

jak wszem i wobec wiadomo, wtorek jest dniem dedykowanym, jak na razie, centrum zdrowia dziecka. uważam, że każdy to wie, albowiem tak zwany w niektórych kręgach, juniwers, obraca się wokół mojej własnej, może i cieleśnie ubogiej, ze to mentalnie obfitej osi. tak. we wtorek natasza jedzie do warszawy, a od niedawna - ja z nią, a nie tata.

tak więc dziś natasza dała upust swojej bystrości już od piątej pięćdziesiąt, kiedy to nie otworzywszy jeszcze swoich wielkich, a bystrych, czarnych oczu, otoczonych gęstymi, a długimi rzęsami, pięknych, że zatopić się w nich można, wpaść, zostać, zagapić się, tych oczu, co to ma po mnie, ale ja nigdy taka piękna nie byłam, tych przepastnych jezior, wiader rozumnych, tych ich właśnie nie otworzywszy, rzekła (albowiem usteczka swe powabne a i owszem, otworzyła. usteczka różowiuśkie jak płatek róży, z ząbkami równymi, białymi, uśmiechnięte, te same, co wydają tysiąc słów na minutę): "dziś ze mną do warszawy jadą zwierzęta. ale nie leśne, ani nie dzikie, tylko wiejskie, te niegroźne". pomyślałam: a. które zwierzę wiejskie jest groźne? ale głupio pomyślałam, bo na przykład pies, b. co na to przewoźnik? powiedziałam zaś: "a nie ja?".

otóż ja. "ty, mamo, i zwierzęta". niech będzie. wyobraźnia dziecka rzeczywiscie jest bujna, jak brwi matki jedynej przed wizytą u kosmetyczki, tak więc dzieć w zaciśniętej (naprawdę) piąstce trzyma (na niby) konie, krowy, osły, owce, kury, koguty, pisklęta, indyki, świnie i co tam jeszcze do głowy (a raczej piąstki) przyjdzie. trwa to cały dzień. gospodarstwo raz po raz się rozpierzcha, najczęściej, jak się puści piąstkę, na przykład podczas jedzenia i kłopot gotowy. "mama, uciekły mi zwierzęta wiejskie". zawsze proponuję nawołać. i bystre, jak właścicielka, gospodarstwo wraca na miejsce, do piąstki. zachęcone oczywiście kilkoma wołaczami. to się zdarza przy wsiadaniu do samolotu, do taksówki, przy wchodzeniu do toalety, do gabinetu lekarskiego, zwierząt nie wolno przytrzasnąć, upuścić, nie wpuścić i tak dalej. nie jest to mielone przez cały dzień non stop, jeno w newralgicznych momentach.

jesteśmy już po odprawie, mamy właśnie wsiadać do samolotu, aż tu nagle.

moje dziecko, z zegarmistrzowską precyzją, pomiędzy komunikatem "pasażerów samolotu numer sto, lecących z warszawy do domu, zapraszamy do bramki numer 31", a wstaniem wszystkich pasażerów i udaniem się do bramki numer 31, nawołało na całe gardło: "chodźcie, świnie!!!".

koniec.
mój.

czwartek, 20 marca 2014

kaźmirz! do domu!

zaledwie przed kilkoma minutami wędrowałam dziarskim krokiem do miejsca oddalonego od dzieci, żeby popracować, ale znów nie tak bardzo, żeby nie tęsknić oraz być w razie gdyby nie wiem co. pogoda dopisuje, humor takoż, stąd ta dziarskość (choć teraz już cieniej piszczę, albowiem w golfie-m, a tu wiosna buchnęła znienacka). i tak sobie idę napotykając z naprzeciwka przeróżne osobowości, osobistości, zdarzenia i sytuacje. takie czy inne. w tym rozległym zbiorze znalazła się również wycieczka dzieci z przedszkola. a ponieważ starszyznę mam zamiar uspołeczniać od jesieni, jeśli tylko nastąpi ozdrowienie/poprawa/zdjęcie tego kabla, co jej z serducha wisi, toteż zerkam w stronę dzieci w rozrzewnieniem, uśmiechem i czujnym okiem, by podpatrywać. uszu nastawiłam takoż, bo taka wycieczka to źródło. wiem to, bo niedawno napotkałam z nataszą wycieczkę ze żłobka. dzieci 'śpiewały' z panią - pani nadawała ton, rytm i słowa, większość dzieci dłubała w nosie, rozglądała się we wszystkie strony jednocześnie, potykała, pociągała za sznurki przy kurtkach i czapkach, grzebała nogami w ziemi, podskakiwała i tylko jedna dziewczynka uparcie i bardzo głośno śpiewała w kółko jedną i tę samą zwrotkę. kiedy zaś jednemu rozwiązało się sznurowadło i panie zarządziły pit stop, dzieci rozpełzły się we wszystkie strony, że ciężko było wyłapać. dziewczynka zaś, rozpierzchła się z wciąż donośną pieśnią na swych ustach. przepiękny widok.

zasadziłam się tedy na przedszkolaki, uśmiecham do nich, one do mnie i wtem słyszę, jak pani mówi: marika, przeproś wanessę (a może vanessę, z dykcji nie wywnioskowałam).

idą takie w czapkach na oczach, w kurtkach za dużych, jeszcze w kozakach człapią, takie duże-małe, w kamizelkach bezpiecznych, za rączki, a wśród nich marika i wanessa. zabrzmiało cokolwiek wesoło dla mnie, bo zawsze sobie myślę, jak na ildefonsa się mówi, kiedy się zesra w kołysce. jak władysława taka mała by się usmarowała dżemem na całej buziuchnie, to też by mnie rozśmieszyło. konstanty czorcio wkładający plastelinę do kontaktu mnie bawi. dżesika z jednym zębem na przedzie takoż. później wszystkie stanisławy w podstawówce tłukące na długiej przerwie bronisławów i ignacych mnie śmieszą, plujące ryżem z rurki po długopisie lucjany, jadwigi jarające pierwsze szlugi za szkołą. antonino, znów otrzymałaś szmatę z gegry na półrocze. wincenty, nie wolno odsuwać koleżance krzesła, bo się krystyna na twarz wyglebie. brajan, jak to nie znasz hymnu polski?

one wszystkie w końcu dorosną. i być może marika zostanie, nie wiem, piosenkarką, a wanessa sławną skrzypaczką. tego im życzę.
być może moja natasza będzie się rolowała mocząc kudły w umywalce w obleśnej łazience w jakimś teledysku.
a zoja może krawcową zostanie. nie wiem. 
ale jak już będą babciami, babcią nataszą i babcią zoją, to sobie nie wyobrażam.
na szczęście nie dożyję.

no chyba, że je źle wychowam i ktoś mi moje panny zbyt prędko zbrzuchaci. ale to i tak, jak się dowiem, to pewnie padnę na zawał.

wtorek, 18 marca 2014

no właśnie.

debiutowałam dziś jako dostarczyciel pociechy do centrum zdrowia dziecka na cotygodniową chemię. to, że ja rozpływam się w ochach i achach na temat swoich dzieci, to mi zajeżdża nie tyle chorobą psychiczną, ale matczynym uwielbieniem, szczytem subiektywizmu i płachtą miłości, z jaką dzień w dzień ganiam swoje dzieci, oraz która dzień w dzień zmienić się może w płachtę czerwoną, na którą matka jedyna niczym wściekły byk, zaśliniona, maksymalnie napięta bez sensu napiera. ale ponieważ usłyszałam dziś, że dziecko mam a. mądre, b. piękne, c. cudowne, d. świetnie wychowane, e. kochane przez cały świat, f. rezolutne i to wszystko nie tylko po razie i nie od lustra, to śmiem twierdzić, że właśnie tak jest i aż mnie głowa zaświerzbiła, żeby zojkę wozić do warszawy, żeby zobaczyli, że to nie przypadek, tylko, że moim ukrytym talentem jest to, że takie zajebiste dzieci rodzę. 

bałam się tego wyjazdu, bo jednak przez rok to już sobie z tatą ścieżki przetarli, rytm ustalili, a tu nagle ja, zagubiona w buszu wielkiego miasta, wielkiej maszyny i wielkiego molochu, jakim ów szpital niewątpliwie jest. kiedyś zgubiłam się w nim około 21, kiedy opuściłam oddział i udałam się do hotelu spać, zostawiwszy ojca jedynego z nataszą, a sama, z wielkim już brzuchem, miałam glebnąć się w hotelowym wyrze, zasmarkać poduszkę w samotności, bo swieżo po diagnozie i pięciu narkozach pod rząd było. tymczasem zgubiłam się w szpitalnych korytarzach, których jest zylion, a które są identyczne i już miałam na drewnianej ławeczce smarkać z zupełnie innego powodu, niż natasza i czekać do rana, aż mnie jakiś woźny wymiecie, kiedy napotkałam panią, która mnie zaprowadziła do wyjścia mówiąc, że sama się tak onegdaj zgubiła. 

nic to, jadę. mąż mój jedyny opisał mi przedsięwzięcie, notatki porobiłam, mapy porysował mi, bo to wszystko przecież takie jest proste tylko w teorii, no więc trema była. na co moje dziecię powiedziało: nie martw się, mama, ja ci wszystko pokażę. niestety jest to prawda. niestety poruszają się dzieciaki po tym szpitalu jak po swoich domach, pewne tego dokąd idą i po co, niepewne tylko jak długo jeszcze. a może już na zawsze? a może w ogóle o tym nie myślą, może tylko matki i ojcowie kategoryzują ich 'teraz' na 'zawsze' i 'nigdy', a one po prostu odnajdują się w każdych warunkach? nie wiem. niedawno dziecię mi się zamyśliło, pytam: o czy myślisz? odpowiada: o niczym, tak sobie siedzę i wzdycham raz po raz.
no więc zen istnieje, mam w domu jednego zenka.

córka moja ma ten dar, że ludzie się uśmiechają do niej, bo ona cały czas coś mówi, o coś pyta i poznaje świat. nie mam zamiaru mówić jej 'nie zrozumiesz', tylko opowiadam jak jest. 
dzień męczący. wracamy. wylądowaliśmy. drzwi się otwierają z sykiem. moje dziecko mówi: o, słyszę jakiś dźwięk! - jaki? - pytam. - sss, jak autobus. - odpowiada. - nie tylko autobus wydaje taki dźwięk, ale różne urządzenia hydrauliczne - tłumaczę. na co odwraca się do nas dwóch panów. niezależnie. i każdy z nich (po twarzach widać, że rozłożeni na łopatki) odpowiada: no właśnie.
na lotnisku pani pyta: - co, nataszko, dzisiaj z mamą leciałaś? - tak. - i z kim lepiej, z mamą czy z tatą? - z mamą i z tatą. - odpowiedziało najmądrzejsze dziecko na świecie. no właśnie.

przecież ta cholerna choroba się kiedyś skończy.

no właśnie.



sobota, 15 marca 2014

zespół tourette'a.

mam przyjaciółki. o niektórych pisałam. nie jest ich wiele, ale, cytując bałtroczyka, są jak włosy: jak są ładne, to nie musi być ich, kurwa, dużo. no i takie są. cenię sobie przyjaźnie na zawsze. wiem, że nic nie jest na zawsze, ale ja akurat tak mam, że mam przyjaciółki na zawsze. zdarza się, że nie dzwonimy, nie piszemy, wyślemy sobie kartkę na święta, a potem nagle się widzimy, więcej, jedziemy razem na wakacje, okazuje się, że w międzyczasie przypadkiem (!) urodziłyśmy nowe dzieci, ale to nic, bo gadamy jak kiedyś, nie pijemy alkoholu, jak kiedyś, bo ktoś się kręgosłupem moralnym tych dzieci musi, do cholery, zająć, żeby nie wyrosły z nich takie fiu-bździu, jak my. to mają być porządni obywatele, co wiedzą na jakie studia chcą iść, co zrobią zawodowe, albo inne, kariery, a potem podziękują matkom za tę drogę i całując je w pięty, zabiorą na wakcje i przyniosą piwko z baru ol inkluziw. tak będzie, na pewno. 
tymczasem niedawno rozmawiamy sobie z przyjaciółką przez telefon, z powodu takiego, iż wysłałam jej mms (nie, to nie ten cukierek, co kłamie, że rozpuszcza się w ustach, a nie w dłoni), w którym moja młodsza córka zoja (8 miesięcy) leży na grającym piesku naparzając go całym swoim siedmioipółkilowym ciałkiem, żeby dźwięk wydobywał, identycznie jak jej młodszy synek jaś (wówczas ośmiomiesięczny) w zeszłe nasze wspólne wakacje z błyskotliwym komentarzem, że mam deja vu (nie, to nie ten szybki pociąg z francji). jak nie zrozumieliście ostatniego zdania, to mogę prościej. zoja leży na piesku. jak jasiek w zeszłe wakacje. cyk - fota. wyślij. proste, co? zbyt proste. no ale dalej.
mama jasia (i oliwki) dzwoni. rozmawiamy. rozmawiamy długo i szczęśliwie. obgadujemy swoje dzieci, swoje wspólne przyjaciółki, swoje życia, swoje prace, siebie. chichramy się, wzruszamy, przyjaźnimy. nasze dzieci biegają obok nas, chcą z nami rozmawiać nawzajem, chcą jeść, pić, siku, czytać, pisać, rysować, zakładać księżniczkowe sukienki, bawić się w chowanego, ganiać, żyć. ponieważ mama jasia  (i oliwki) jest doskonałą komentatorką rzeczywistości, mówi do mnie:
- a ty, widzę, też masz zespół tourette'a.
- co? - przeraziłam się.
- matki chorują na zespół tourette'a.
- co?! - nic nie czaję. moje doświadczenia medyczne są przerażające. poleciałam w kosmos i wróciłam. baby blues, depresja, wycieńczenie - to znam, ale jeszcze zespół tourette'a? jak??
- no gadasz z kimś niby normalnie i co chwilę pokrzykujesz: zejdź! nie skacz! puść to! zostaw! w środku zdania.
zdechłam. tak. mam zespół tourette'a. a nawet dwa. trzyletni i ośmiomiesięczny. tylko do moich pokrzykiwań: "chodź tu!", "puść to!", "zostaw!" regularnie dorzucam: "kocham!".

niedziela, 9 marca 2014

a tobie co w domu zrobili?

mam w rodzinie osoby robiące karierę, osoby myślące, że robią karierę, matki myślące, że ich dzieci robią karierę, matki mówiące tylko o tym, że ich dzieci robią karierę, a także kilku normalsów.
kiedy byłam mała i jeździłam na wakcje do mamy, często słyszałam: no to zaśpiewaj, no to powiedz wierszyk, no to zatańcz. i tańczyłam, jak mi zagrano. aż razu pewnego, również dzieckiem bedąc, nuta fałszywa z piersi mej wklęsłej wyleciała i matka matki jedynej powiedziała zdanie, które najprawdopodobniej miało być wyrazem zaskoczenia, że dzieć, który zawsze pięknie występował, jakąś klęskę wokalną poniósł. to zdanie brzmiało: jezu, ty już nigdy więcej nie śpiewaj. wprawdzie krnąbrna jestem, ale dotrzymałam słowa matce, przekonana o tem, iż słoń mi nadepnął nie tylko na ucho, ale i na gardziel, a biorąc pod uwagę wklęsłość piersi do tej pory, to także i na klatę. matka moja zapewne nic złego uczynić nie chciała. pewnie przechodziłam mutację i z poznańskiego słowika zrobiłam się prowincjonalną wroną. 
ponieważ nie widywała mnie pani matka zbyt często, wciąż myślała, że ma uroczą córeczkę, a nie chłopczycę wychowywaną tylko w męskim gronie, co zamiast elegancko dygać i chichotać spuszczając wzrok skryta za zadbaną dłonią, uczyła sie pluć na odległość i otwierać piwo okiem. co więcej, matka matki matki jedynej, czyli moja babcia kochana, do tej pory myśli, że zdoła mnie przekonać do plisowanej spódnicy. najlepiej od jakiegoś znanego projektanta. otóż ani do plisowanej, ani do innej, ani żadnej rzeczy, która jego jest. o ile nie jest wygodnymi spodniami. 
od lat babcia i mama przekonywały mnie, że nogi mam krótkie a krzywe i to najpewniej po tamtej rodzinie, toteż najlepszy krój dla mnie to będzie sukienka o przedłużonym stanie z pliską. ponieważ w tamtej rodzinie babcia była krawcową, dała się raz namówić na wyczyn tego typu. i ja, i babcia uznałyśmy, że owszem, podstawówka skończona na galowo i już się więcej wygłupiać nie będziemy i będzie mi, tak jak wszystkim chłopakom w domu, szyła portki adekwatne do ulubionej naonczas muzyki. robiła z rurek dzwony i odwrotnie. 
u mamy zaś miałam postawiony wzór, do którego miałam tęsknić prawie do ostatnich dni swoich, gdybym się z kuzynką nie rozmówiła w temacie. mnie ją stawiano za wzór mody i urody kobiecej, mówiąc, że trzeba się ubrać odpowiednio do figury. i ten przedłużony stan oraz pliska ukryją moje biodra, nogi et cetera. zwłaszcza chciałam, aby mi et cetera nie wystawała znikąd. a później okazało się, że jej mnie stawiano za wzór, że co ona taka blada, skoro ja taka czorna i że zawsze pięknie śpiewam (sic!).
nie wiem co miało na celu wychowanie nas w ryzach: 'a ona...', ale wiem, że żebym zaśpiewała musiały minąć lata, musiałam brać lekcje i do tej pory mam potężne wahania oraz kilka nagród na koncie z konkursów wokalnych. kuzynka zaś wystawia twarz do tajskiego słońca, by mniej bladą być, a jakże.
otóż postanawiam co następuje. zawsze bedę dzieci chwalić, przenigdy nie zasadzę babola typu 'nie śpiewaj'. jeśli będą miały ochotę na wykon, to proszę bardzo, jeśli nie, to nie. oraz pokażę im, owszem, sukienkę z przedłużonym stanem i z pliską, ostentacyjnie przybrawszy wyraz twarzy z gatunku gówno pod nosem, ale jak bedą chciały, to niech noszą.

wtorek, 4 marca 2014

rzecz o relacjach, relacja o rzeczach.

nie wiem jakie masz relacje z kosmetyczką. 
i nie mam tu na myśli pojemnika na szampon, bo jakie możesz mieć z nim relacje? możesz go ewentualnie kochać, jeśli ma zylion zakamarków, a ty jesteś jak ja i nie rozpakowujesz rzeczy po przyjeździe i kiedy jesteś na następnym, siedemnastym z kolei (ale nie że pociągiem) i znienacka dostaniesz okres, to masz gdzieś tam zakurzony tampon, wnoszę, że nieużywany. tudzież pijąc bimber ze słoika na benefisie znanej piosenkarki wraz z inną piosenkarką, rozharatasz sobie tym słoikiem parzydło, bo piłaś łapczywie i pod krzesłem, a słoik był obtłuczony, to masz tam plaster hello kitty, bandaż, to takie trzymadełko do bandaża - dwa haczyki na gumce - co bardzo szybko rdzewieje i czepia się wszystkiego, łącznie z twoją bogu ducha winną kosmetyczką. masz tam pewnie również kawałek waty z zapasów z poprzedniego systemu, kiedy to po watę się stało w kolejce i ile osób było w rodzinie, tyle osób po watę stało. jak dobrze pójdzie masz tam również cukier w torebce (a skąd ja mam wiedziec po co?), z jednej strony użyty patyczek do ucha, chociaż naprawde ciężko dociec, z której, ale jak się poliże, to od razu wiadomo. 
zupełnie nie o te relacje mi chodzi. 
chodzi mi o człowieka, babeczkę, kogoś, kto wyciska ci pryszcze, zeskrobuje z ciebie hubę i urządza żniwa na twoim ciele. ja mam doskonałe. aż czasem sobie myślę, że słowo kosmetyczka jest jakieś nie tyle obraźliwe, co zbyt proste w stosunku do funkcji, jaką ów człowiek pełni. no bo nie ma już fryzjerów, są styliści, manikiurzystki to stylistki paznokci, to wszystko tak dostojnie brzmi. nawet woźny to teraz jest konserwator powierzchni płaskich. 
a cóż robi kosmetyczka? to zależy z kim. moja bierze motykę, widły i grabie i ryje mi po ryju. odgruzuje, odchwaszczy, poleje mnie wrzątkiem, potem coś poprzykleja, coś pourywa. pozbiera łęty i podpali na wiosnę. zdarza się, że ziemniaka wykopie. taka stylizacja ryja. i okolic. szeroko rozumianych okolic. zwłaszcza, jeśli idzie o biodra, to szeroko. naparza kolejnymi urządzeniami podłączonymi pod prąd, żeby było ładnie. ja się kładę, ja rozmawiam, a kosmetyczka orze. jak może. 
i mnie się marzy, żeby im nazwę wymyslić. nie, żebym się jakoś nad tym szczególnie zastanawiała. ale może poproszę nataszę, bo mi przychodzi do głowy tylko stylistka ryja. a dziecko moje, jako trzylatka, ma zmysł i prawdopodobnie wie, o co chodzi w nejmingu. piórnik na biurku to biurnik, a smaczne ciasto z makiem to smakowiec. 
drodzy spece od reklamy, wszelkie prawa zaklepane. kto się nie schowa, ten kryje.

poniedziałek, 3 marca 2014

a więc to tak.

są jakieś rzeczy, o których nie wiem. i to w każdej dziedzinie. zaryzykuję nawet i powiem, że w większości dziedzin jest większość rzeczy, o których nie wiem. 
podobnie w blogosferze. zawsze zaskakuje mnie konsekwencja moich poczynań. od założenia aparatu na uzębienie, poprzez ciążę, aż po pisanie. ach, więc to tak! wykrzyknęłam sobie w głowie, gdy spojrzałam do lustra po wszystkim u ortodonty, kiedy położna wręczyła mi i pierwsze, i drugie dziecko. to samo teraz. wskoczyłam niechcący w środek czegoś i teraz pływam, ale trochę jakichś starych drzwi sie trzymam, żeby nie utonąć, prawie jak dziewczyna leonarda w tytaniku, tylko, że ja nie zamarzam, a rozglądam sie zadziwiona. a wiec to tak! i woda nalatuje mi do rozdziawionego oblicza.

a więc to tak.

coś tam poznaję, powoli zaczynam wiedzieć o co chodzi. dobrze, że mam intuicję, dobrze, że jej słucham, dobrze, że potrafię czytać oraz pokumać raz po raz. może nie za wiele, ale pokumowywuję, po czym wykrzykuję: a wiec to tak! i wiem więcej.

jest na ten przykład ruch taki, inicjatywa, działanie i akcja. że sie pisze, co się czyta. w blogosferze. że zainicjował to człowiek i jest kultura. gdybym nie została wymieniona, nie wiedziałabym. ale wiem, więc podzielę się takoż na początku uzmysłowiwszy wam, którzy czytacie, że ja nie mam czasu na regularność w blogosferze, a zwłaszcza w kategorii "czytam". ale są miejsca, do których wracam z utęsknieniem, bo jeszcze wszystkiego nie przeczytałam i o nich teraz. te miejsca są dwa. a trzecie jest trzecie. kolejność taka, jak zdecydowałam.

kocica. uwielbiam. język. historie. przygody. i chłopaków. i język. i dystans. i język. i bystry umysł. i język.

aleksandra. chciałabym ją hodować. urwać jej szczepkę, nie wiem, rękę, palec, kłaki, bo ma ładne, wsadzić do szklanki z wodą i żeby mi w domu wyrosła taka zajebista baba. miszczostwo świata.

pokruszone. historia, na której wyję, jak moja przyjaciółka przed okresem na reklamie orlenu (bo ten orzeł tak leci i tej jakości tak broni). życzę sobie kiedykolwiek takiego spokoju ducha, takiej stabilności emocjonalnej, jaką sylwia ma po takich przeżyciach. szacunek. 

to są trzy, które czytuję najczęściej. są blogi, do których zaglądam bardzo nieregularnie, jest ich dużo, nie chciałabym nikogo pominąć, więc nikogo nie wymienię. ale ja jestem szczwany lis i jeśli tu zaglądasz, to wiedz, że cię wytropiłam i byłam u ciebie.

no i jeszcze jedno. o wiele łatwiej byłoby mi opisać kto mnie wnerwił, ale kto wie kiedy się z kim spotkam i może się okazać, że ktoś jest naprawdę miły, a ja nie taka zołzowata, jak mi z ryja patrzy.
czytajcie i bądźcie oczytani. a ja dziękuję tym, co mnie wymienili.
oraz idę się zapoznawać z zasadami blogosfery.
a więc to tak.