wszystkiego.

jestem chorągwią na wietrze.

łopoczę, poddaję się siłom, łopoczę z całej mnie.

wtem zwracam twarz, głowę, ciało przeciwko. stawiam opór. prawie spadam z żerdzi, na której siedzę.

wtem nagle z.

z wiatrem, z prądem, z biegiem, z falą, szybciej, dalej.

śmieję się do rozpuku, obnażam zęby i dziąsła w ostrzegawczym warknięciu. chwila po chwili. to ja i to ja.

podskakuję, wysoko, wysoko, ze śmiechem, z głośnym śmiechem, ostatni raz bezwładnie opadam z płaczem. leżę na ziemi, gryzę kurz, płaczę kamieniami.

zaczynam się śmiać z tego, że gryzę ziemię, że przecież odrażająca, brudna, zła.

przygryzałam seksownie pomalowaną wargę, aż ugryzłam za mocno. krew i piach.

głaszczę swoimi małymi dłońmi, głaszczę czule, zagłaskuję na śmierć. mocno, mocniej, najmocniej.

kocham tak samo. od wcale do za bardzo.

nie mam środka. jestem ścieżką na stromej górze. z jednej strony szczyt, z drugiej przepaść.

dudnię smutnym basem, rytmicznie, wibruję, piszczę sopranem ze strachu.

wrzeszczę ze szczęścia i z nieszczęścia.

płaczę z radości i miłości. ze smutku i strachu.

biegnę do celu, aż przebiegnę go i uciekam. przed sobą.

za mną, ze mną, we mnie i obok jest on.

mój mąż.

dziękuję, że potrafisz mnie trzymać ze ręce kiedy spadam i za włosy, kiedy rzygam. za nogi, kiedy tonę i za głowę, kiedy tonę. za serce, kiedy krwawi i za twarz, kiedy łzawi.

dziękuję ci za każdy dzień.

za spokój.

za pewność.

za niepewności.

za niepokoje.

dziękuję, że jesteś przy mnie.

tylko ty umiesz.

bądź.