czwartek, 10 sierpnia 2017

przed chwilą.

"ej, weź sobie kup kółko do pływania.
jakie kółko?
zwykłe kółko. chyba że masz.
mam takie dziecięce. takie mam wziąć?
nie, ludzkie kup, żebyś wlazła".

tak do mnie pisała marta przed wyjazdem do meksyku, pierwszy oficer na naszym rejsie po zatoce kalifornijskiej oraz pierwszy czub rzeczypospolitej, marta, którą ukochałam natychmiast, jak ją zobaczyłam wysiadającą z pociągu w babimoście z wielkimi torbami i kapturem na mokrej fryzurze, bo nie zdążyła wyschnąć, bo się przed chwilą kąpała, zrobiła jeszcze takie batony, że jak będziemy w mehiko siti całą noc, to akurat zeżremy i czy jej kupiłam tę taką alumatę, bo tam na lotnisku będzie zimno, a teściu to ją tak wiózł, że ją prawie zabił na tych takich ślimakach przy dworcu w poznaniu, normalnie jechali prosto na ten beton na ścianach, a w ogóle to nie teściu, tylko tata chłopaka i czy mam to kółko i że sory, że się wam wpierdalam w wielkanoc do domu, kupmy jeszcze gdzieś piwko na stacji oraz czy ty się też boisz glonów? i stworów morskich? cześć, jestem marta.

cześć, jestem marta.

odpowiedziałam, że i glonów, i stworów, no co ty, jak zabił? kółko mam, że nic nie szkodzi, że w wielkanoc, że batony zajebiście, chyba że z rodzynkami, to chujowo, że ja to jestem magda i nie jestem taka, żeby od razu mnie każdy lubił, no ale z takim ryjem to nie dziwota, więc taka jestem raczej dość zachowawcza, a ona że w takim razie dlaczego ją tulę, a ona mnie. 

kiedy na drugi dzień, który trwał dwie doby, z czego dobę spędziliśmy w samolocie oraz na alumacie w mehiko siti, gdzie faktycznie było zimno, stanęliśmy we trójkę w morzu korteza, kiedy wdychaliśmy gorące powietrze na promenadzie w la paz, kiedy poszłyśmy z martą głębiej i wracałyśmy tak, że ja już szłam do brzegu, a ona płynęła za mną trzymając się mnie i nie dotykając dna, bo glony i ja byłam taka na maksa odważna, że szłam po tych glonach, ale tylko do czasu aż ona nie powiedziała "płaszczka" i wtedy ja natychmiast stanęłam i ona mi natychmiast z impetem wpłynęła całą twarzą w dupę, oczywiście marta, nie płaszczka, więc kiedy to się stało, to wiedziałam, że to jest już tylko pieczątka do początku naszej pięknej przyjaźni.

tam właśnie za naszymi plecami płaszczka chciała nas zeżreć, mimo że miała może ze siedem centymetrów. (fot. ojciec jedyny)

i tak cały czas. (fot. martson.pl)

na dmuchanych kółkach na środku morza, a także po jego bokach, byłyśmy tak zajebiste, że aż kapitan w mojej ocenie na koniec morskiego rejsu, na takim prawdziwym dokumencie, że ile godzin w sztormie i na wodzie, ile na żaglach, a ile na silniku, i że od portu takiego, do takiego, i że wiatr wiał i to nawet w jakiejś skali, no na takim dokumencie, że jakbym się chciała nagle stać morskim sternikiem, czego oczywiście absolutnie nie wykluczam, to proszę bardzo, no więc on, pośród tych wszystkich ważnych danych, w szczególnych umiejętnościach mi napisał, że zajebiście umiem na kółku. i ja mu ufam, bo on pływa od czterdziestu lat i nie takie rzeczy widywał. mógł uwzględnić jakieś inne moje genialne umiejętności żeglarskie, ale skupił się akurat na tej, więc muszę być w tym naprawdę mocna.

foki. (fot. ojciec jedyny)

sternik morski z koleżanką. (fot. martson.pl)

oglądałyśmy więc z martą podwodny świat wisząc na kółkach, przepasane po prostu nadmuchanym plastikiem, zupełnie, jakby gruba foka chciała przeskoczyć przez obręcz i ugrzęzła. emocje były takie, że jeden z nas, dokładnie andrzej, jak pierwszy raz zobaczył ten świat, to nawet gadał do rurki nie wynurzając głowy. nie dało się zrozumieć co, ale ewidentnie czuć było szacun. i ja się cieszyłam, że dno jest daleko, że nie muszę tego dotykać nogą oraz oczywiście, że mam kółko. na dnie były albowiem rozgwiazdy, płaszczki, ryby kolorów wszystkich, od łososiowego po neonkowy, były rośliny, glony, krasnorosty, mogła tam nawet być przylaszczka i kosodrzewina. wszystko z daleka i - przypominam, jakby komuś umknęło - w kółku.

fot. martson.pl

fot. martson.pl

rozgwiazda. dwa palce w niebie, nie oszukam ciebie. (fot. martson.pl) 

są trzy miesiące później i oto, gdzie jestem. 

leżę na pomoście nad jeziorem w niesulicach. głową do dołu. oczami leżę w szczelinie, żeby oglądać dno. nosem głośno wdycham zapach jeziora, tataraków, miłą i nową dla mnie wilgoć. strzygę uszami, jak koń, żeby słyszeć dźwięki. woda chlupocze o łodzie. pluszcze nierówno, niemiarowo, nieprzewidywalnie o deski pomostu. kaczki, perkozy, łabędzie trzepoczą skrzydłami o wodę. na niebie - nie wiem czy szeleści, ale przed chwilą była - pustułka. słońce nieśmiało dotyka mojego mokrego ciała. ociekam. przed chwilą wyszłam z wody. dopiero co nauczyłam się pływać. przed chwilą pierwszy raz w życiu płynęłam w jeziorze. bez kółka. przed chwilą przepłynęłam jezioro tam i z powrotem. trzysta dwadzieścia metrów. przed chwilą wpłynęłam w rozświetlone słońcem glony i również przed chwilą widziałam jednego okonia w zielonej wodzie. przed chwilą przestałam się bać. przed chwilą pomyślałam, że w zasadzie nic się nie stanie, jeśli nie wynurzę głowy. że będę umiała oddychać. że przecież należę do tego świata. do natury. przed chwilą płynęłam rytmicznie wsłuchując się w siebie i jezioro. płynęłam i się uśmiechałam. 

ważka? nieważka?

a to jest dłubanka w biskupinie naturalnie.

fot. ojciec jedyny

uśmiecham się też teraz, kiedy to piszę.
przed chwilą bowiem przebiegłam jedenaście kilometrów. uśmiechnięta. pozdrowiliśmy się z wszystkimi napotkanymi na drodze biegaczami. wszyscy uśmiechnięci. wprost do uszu pięknie śpiewali moi ulubieni. pilnuję pulsu, mimo że śpiewam z nimi i chciałoby mi się podskakiwać w radości. czuję, że mogłabym tak biec i biec. że biegnę do świata z mocno otwartymi oczami i sercem. dziękuję ci, świecie, że i ty się przede mną otwierasz.

jestem szczęśliwa.

żyję.

29 komentarzy:

  1. Cudowny wpis, zwłaszcza do czytania rano, przy kawce, aż mam siły i chęci przeżyć ten dzień!
    A Ojciec Jedyny ma niesamowity talent, fantastyczne zdjęcia robi!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. to jest fantastyczny dzień.
      ojciec robi cudowne zdjęcia.
      wszystko prawda :)
      dobrego!

      Usuń
  2. Matko jedyna! Aż się zaspałam przy kawie porannej czytając ten post! Miłego dnia!

    OdpowiedzUsuń
  3. To jest apoteoza życia 😊 tak trzymaj!

    OdpowiedzUsuń
  4. Matko Jedyna, jak cudnie wyglądasz na tym last photo. Ojciec Jedyny, fotograf master level <3

    OdpowiedzUsuń
  5. Pieknie sie to czytalo..na jednym razie nie kończę..poczulam jakbym to ja tez tam lezala na tym pomoscie i wsluchiwala sie w pluskajaca wode..dziękuję, dziękuję że przypomnialas mi to co czesto umyka..wdzięczność za to że żyję i mam się dobrze.sciskam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. to ja dziękuję, dziękuję!
      uśmiechnij się i żyj! :)

      Usuń
  6. Dzięki za oderwanie od rzeczywistości zza biurka...

    OdpowiedzUsuń
  7. Dzięki za oderwanie od rzeczywistości zza biurka..

    OdpowiedzUsuń
  8. To wpis nie do komentowania ale do czucia �� Dzień dobry Magdo! Udziela się Twoje szczęście ��

    OdpowiedzUsuń
  9. Widzę to wszystko, widzę! I tą pustułkę trzepoczącą w górze, jak symbol wolności, jak pomnik przyrody! Nie wiem w sumie czemu, ale mam sentyment do tych sokołów :)

    OdpowiedzUsuń
  10. ...to przemiana z matki jedynej w matke ziemie.
    Jakbym szla po tej samej sciezce....

    OdpowiedzUsuń
  11. I mnie się pysk śmieje do życia przy czytaniu twojego wpisu :) Mój urlop pomału się kończy, prawie czuję oddech pracy na plecach..ale co tam! Przecież naładowały mi się bateryjki! Morzem, czasem wolnym, goframi, dorszem, rozmowami, śmiechem i tą notką :) Niech mnie trzyma do następnego lata :)
    loonei.blog.pl

    OdpowiedzUsuń
  12. Cudnie tak, że szczęśliwa jesteś. Ja wróciłam po ponad trzy tygodniowych wakacjach u mojej mamy. Pomyslalam piernicze,niech dzieci mają co wspominać i latali po podwórku, byliśmy na wsi, ognisko, jezioro i przyjaciele. Wróciłam i nawet lekko mi sie momopuje podłogę, targaa pranie i cieszy mężem :)

    OdpowiedzUsuń