nic śmiesznego.

od kilku dni drepcę wokół komputera. pisać? nie pisać? epatować sobą? chłostać strachem? jednak tak. kiedyś, kiedy wieczory spędzało się w "jaskini sztuki", kiedy rozmowy o egzystencji kończyły się pijackim bełkotem, panowała zasada, że dzisiaj jest dopóty, dopóki się nie położę spać. niestraszne nam były zegarki, kace, niedopicia, ani tym bardziej refleksje, konkluzje i wnioski. były sobie wówczas takie "dzisiaj", że do dzisiaj nie wiem, jakie były.

a u mnie nastąpiło "wczoraj". mam nieustanne wczoraj. wczoraj miałam wczoraj, przedwczoraj miałam wczoraj, dzisiaj mam wczoraj i jutro pewnie też będę miała wczoraj. a przynajmniej do pewnej godziny. do godziny zero, godziny jeden, albo godziny minus jeden, w zależności od tego czy krew mojej starszej córki jest a. stabilna, b. lepsza, c. gorsza niż ostatnio. państwa dziecko ma za mało leukocytów i hemoglobiny, za mało żelaza. jeśli za tydzień nic się nie poprawi, to w następnym tygodniu przetaczamy. dziękuję, do widzenia. och, to nic takiego, taka krew wystarcza na trzy miesiące, to jest chemia, proszę państwa, ona niszczy krwinki. następny proszę.

ta chemia nie tylko niszczy krwinki mojej córki. niszczy mi włosy, paznokcie, kości, mięśnie, skórę, serce. serce najbardziej. mózg. wyjada mi. rozlewa się w moim wnętrzu. 

godzina dwudziesta pierwsza, co wtorek, dziecko wysiada z samochodu. blade, sinookie, słabe, zmęczone, uśmiechnięte. mama! właśnie spędziło szesnaście godzin w podróży, w szpitalu, w samolocie, w taksówce, na fotelu, w zabiegowym, na badaniach, na czekaniu na swoją kolej, na pobieraniu krwi, na wtłaczaniu leku jednego, drugiego w kabel, który jej sterczy z serca, z głównej żyły. biegło do taksówki, biegło do samolotu. spało spocone tam, gdzie padło. na rękach taty, pod kroplówką, chwilę w taksówce, chwilę w samolocie. albo nie spało wcale. zjadło, albo nie zjadło. zależy czy był czas. jeśli nie zjadło, to zjada śmieci. rano kaszę i kanapkę, potem ciastka. owoce z tuby. baton od stewardessy. 

boję się jutra. boję się tej cholernej choroby. znowu infekcja, znowu katar, znowu gardło, znowu, znowu, znowu. dziecko bez odporności jesienią. jak miło.

wyszłyśmy na dwór. nie mam siły okiełznać ich dwóch i wyjść codziennie na dwór. albo jedna śpi, albo druga. albo jedna je, albo druga. albo jedna płacze, albo druga. albo jedna ma katar, albo druga. ale czasem się udaje. czasem nadchodzi jakieś wczoraj, kiedy się udaje. 

i wtedy spotykam sąsiadkę. wyjechała na dłużej. nie wie. jest diagnoza? jest. i co? mówię. wyzdrowieje?

milknę.

nie, kurwa, umrze. dudni mi w głowie, w gardle, bulgoce mi w żyłach.

jeśli umrze, to ja z nią.

ale tak się nie stanie.

znowu płaczę? 

och, to tak, jak wczoraj.