okej.

bardzo się bałam momentu przyjścia na świat mojej drugiej córki. a to ze względu na fakt, że bardzo kochałam pierwszą i nie wiedziałam, jak to się stanie, że będę kochała drugą. bałam się, że zabiorę miłość przynależną pierwszej. że tak, jak całego czasu nie poświęcę już starszej, tak i wiaderko miłości mojej rozlać będę musiała po równo pomiędzy dwie panny. bulszit, jak mawiają amerykanie. nic oczywiście nie pękło jak bańka mydlana z momentem przyjścia na świat młodszej, nic, oprócz mojego samopoczucia i poczucia czy dam radę. ba, powiem rzecz okrutną, baby blues zabrał mi miłość do starszej na chwilę też. obie chciałam oddać, w takim stanie byłam, do okna życia, a potem popełnić samobójstwo. nie żartuję. baby blues jest przerażający, kto nie przeżył, nie zrozumie. dziś patrzę na mniejszą i nie wiem, jak mogłam tak myśleć, ale wiem, że to nie byłam ja. dziś tulę, wącham, obcałowuję.

dziś wiem, że miłości nie mam w wiaderku. ja ją owszem, w wiaderku przechowuję, ale wiaderko mam za małe i się wylewa. okropnie dużo się wylewa. głównie na dzieci. na męża. nie wylewa się natomiast na głupotę i bezmyślność. dzieci są oblane, mokre od miłości, kapie z nich, co oddają z nawiązką. mnie, ojcu jedynemu, ale - co mnie niezwykle cieszy - także sobie. może młodsza jeszcze nie do końca świadomie, ale starsza już całkiem. przybiega, przytula, odbiega do swoich arcyważnych zajęć. krzyczy z drugiego pokoju, że kocha, wiesza się z całusami na niemowlaku. ja trochę się boję całusów z rozbiegu, ale bardziej się rozczulam. oczywiście wiem, że przyjdzie dzień, że się chwycą za kudły, ale to też z emocji.

a teraz zdejmę trochę lukru, żeby się nie porzygać. ryczę codziennie. ze zmęczenia, z niemocy, z bólu pleców, z głodu, z braku cierpliwości. starsza wisi tylko na mnie, młodsza jak również. karmię małą, a duża na mnie włazi. delikatnie odsuwam, zwracam uwagę, nie działa. zwłaszcza, że dziś usłyszałam: mama, czemu ty mnie ciągle przeganiasz? nie chcę słyszeć takich rzeczy. nie chcę, by tak myślała. więc jakoś tłumaczę, więcej staram się znieść, więcej toleruję.

jak mantrę powtarzam w głowie: jeszcze trochę i będą samodzielne, bezobsługowe. myślę, jak to będzie, jak będą miały naście lat. jak upieczemy razem muffiny, jak pomogą mi wreszcie poodkurzać, jak mnie wreszcie poproszą, żebym je zawiozła na dyskę. doczekam się i tego. wtedy coś innego będzie mną targać, rzecz jasna. ale o tym później.

dziś zaciskam zęby i prę. dzień za dniem mija, ja się wgapiam w zegarek myśląc, że nienakręcony. że te sekundy nie lecą, że kiedy wreszcie mąż wróci z pracy. 

popłakiwanie, towarzyszy mi nieustanne popłakiwanie. kiedy biegnę do łóżeczka i się nachylam, wita mnie najpiękniejszy bezzębny uśmiech na świecie. wybaczam, tulę, próbuję żyć czekając na kolejne popłakiwanie. 

mama chodź, mama maluj, mama daj, mama nie dawaj, mama czytaj, mama odłóż zojkę, chcę, nie chcę. i tak w kółko. a potem dostaję buziaki w całą twarz. mamusiu, ale ty jesteś cieplutka i malutka. i znów z uśmiechem idę, maluję, daję, nie daję, czytam, odkładam, znów biorę, bo płacze.

dziś starsza wzięła zaciśniętą piąstkę młodszej, wyprostowała jej kciuk, zakrzyknęła: "okej!" i pobiegła dalej. ja zostałam z uśmiechniętym człowiekiem - dziąsło. jakie to proste.

wyprostować kciuk, okej, uśmiechnąć się i być.

a na deser mój dialog z nataszą:

- mamo, czemu jesteś zmartwiona?
- bo zojka ryczy.
- a czemu nie śpi?
- właśnie nie wiem. może ty wiesz czemu nie śpi?
- bo jest za głośno. bo ryczy.