a skąd wiesz?

do słownika nataszy doszło nowe sformułowanie. oprócz nieśmiertelnego "dlaczego?" powodującego umysłową gimnastykę kończącą się nie zawsze udanym telemarkiem, zawitało "a skąd wiesz?". "musimy pojechać do taty do pracy". "śmieszy mnie to". mnie nie. taty tym bardziej. "a po co do taty?". "po kombinezon dla zoi". "a dlaczego?". "bo nie ma". "a skąd wiesz?". "bo znam was bardzo dobrze i wiem, że nie ma". "ale skąd wiesz, że nie ma?". "bo kupiłam i jest u taty w aucie". "a skąd wiesz?". "bo przyszedł do taty do firmy". "a skąd wiesz?". "bo tam zamówiłam". "dlaczego?". "bo do nas na wieś by listonosz nie przyniósł". "a skąd wiesz?". "bo nie przynoszą paczek, tylko awizo". "dlaczego?". "pewnie im się nie chce nosić". "a skąd wiesz?". "nie wiem". i tak dalej. non stop. potrójny toeloop i podwójny axel. nota siedem, dwa. aż tyle, bo dopiero na czwarte dlaczego odpowiedziałam "bo tak!". wrażenie ogólne dobre, można było lepiej. cóż, skok oddany, ziarno zasiane, tylko czekać, aż mi odkiełkuje tym samym. jej "bo tak!" nadejdzie pewnikiem znienacka, pewnikiem zbyt szybko, pewnikiem też będę na tyle zajebista, że temat ogarnę i z dzieckiem się dogadam. albo po prostu nie wyślę do gimnazjum.

nie wiem, na kogo mi ona rośnie. a w zasadzie sobie na kogo rośnie. i przyszłemu mężowi. albo żonie. bo ja już z pokolenia, co akceptuje. zwykle myślałam, że na baletnicę. ale dziś zahaczyła o dyplomatkę (dyplo-matkę?). "mama, włączysz mi bajkę? czy tata?". weź tu odpowiedz. 

"nikt". "dlaczego?". "bo bajki się ogląda wieczorem". "dlaczego?". "bo tak zdecydowaliśmy  z tatą". "dlaczego?". "żeby cały dzień się bawić w coś innego". "dlaczego?". "bo tak jest lepiej". "a skąd wiesz?". kurwa. 

wychodzimy od babci. wieczór. "o, gwiazda północna" - słyszę. gram w jej karty. "a skąd wiesz?". "tata mi powiedział". kurwa, dwa zero.

jedziemy do domu. "mama, pozadajesz mi zagadki?". "no pewnie. co to jest za pojazd...". "nie, o zwierzętach". "co to jest za zwierzę...". "co ma białe pióra, dziób, skrzydła i tańczę jak on?". "no, co to jest za zwierzę?". uśmiechnięta od ucha do ucha buzia mówi "no, wiesz, co to jest za zwierzę! łabędź!!".

muszę zapamiętać sobie to pytanie i wtłoczyć jej zawczasu do głowy: panie reżyserze, tańczę białego łabędzia? czy czarnego?

bo zatańczy na pewno.

a skąd wiem?

wiem.

tymczasem zoja ząbkuje z atrakcjami. atrakcje polegają na wyrywaniu mnie ze snu od dwóch nocy. na zaczynaniu dnia o czwartej. na nawilżaniu mi twarzy szczękouściskiem wciąż i wciąż. na pojękiwaniu, ryku, ulewaniu, prężeniu brzuszka, ogólnym rozdrażnieniu. i ryku, znowu ryku, głównie ryku i ryku. "mama, daj jej wreszcie smoczek!!!". "ale ona nie chce". "dlaczego? bo ją boli". "a skąd wiesz?". 

pożyczę pilnie tępe narzędzie, żeby se pacnąć w łeb. anyone?