twarda jestem.

zawsze miałam psa. to znaczy nie do końca zawsze, ale jak już miałam, to psa. i nie od początku, tylko dopiero na wsi. w zasadzie dwa te psy były. no i jak pozdychały, to już ich nie było. takie to u mnie "zawsze", "na pewno", "nigdy" i "onegdaj", cokolwiek miałoby to znaczyć. chodzi mi o co innego. że kotów nie lubiłam. bałam się, zdawało mi się, że czyhają na moje życie, bałam się przy kocie poruszyć, bo na pewno akurat chciałby na mnie zapolować. kilka już ładnych lat temu, postanowiliśmy nagle, że bierzemy kota. z dupy. nie, że bierzemy z dupy, tylko postanowienie takie z dupy. akurat była niedziela, schronisko zamknięte, zaczęliśmy węszyć po wszystkich swoich znajomych, kto może mieć kota do oddania. w poniedziałek pojechałam sama z kolegą, do koleżanki mamy kolegi po kota. miał być czarny, innego nie chcieliśmy. tak oto w domu znalazł się pan ruda szmata widoczny na zdjęciu powyżej. zobaczyłam go, chwyciłam i nic innego nie chciałam oglądać. bałam się go, jak pies, a raczej jak kot, serce mi naparzało, chyba bardziej niż jemu, a jak uciekł z kartonu w samochodzie, to miałam zawał, zaparowane ze strachu szyby i ten kolega, co kilka dni wcześniej miał wypadek na motorze i nie mógł się zgiąć, okazało się, że wcale taki chory nie jest, a przynajmniej ma przestać pierdolić i złapać bestię, nim mi przegryzie aortę. jakoś szczęśliwie dojechaliśmy do domu. gdyby nie charakter tego kota, już nigdy nie chciałabym tych stworzeń oglądać. ale on jest fajny. jest przytulalski, niegroźny, miły, rudy i wielki. w domu ma ksywę laluś. można go zawiązać na supeł, choć nikt nie próbował. no taki jest fajny, że postanowiliśmy za rok wziąć wreszcie czarnego kota, tak, jak chcieliśmy. okazało się, oczywiście, że u rodziców koleżanki są małe i w dodatku aż dwa czarne, więc na pewno coś wybierzemy. zerknęliśmy w ten kartonik, mąż chwycił szarego wypłosza, który wczepił się w niego jak broszka, trwało to może z pięć sekund, powiedział: "ten" i poszliśmy. pan szara eminencja, jakby był człowiekiem, to byłby dresem. z ryja, z budowy i z zachowania. wielki gnój z przepięknym pyskiem, ale z charakterem dresa. jest mniejszy i młodszy, ale od razu sobie ustawił lalusia, nie da się do niego podejść, jeśli on akurat nie ma ochoty, chodzi i wkurwia. się i mnie. na dziecko potrafi syknąć, bo przechodzi, a jemu się to nie podoba. ale z kolei jak mu się chce przytulać i głaskać, to pierwszy. dopóki nie było dzieci, to koty były dziećmi. wiadomo.

aż tu nagle.

pstryk! dziecko. bo tak się rodzą dzieci. pstryk! drugie.

koty poszły w odstawkę. trochę. nie będę głaskać ogonówek, jak nie mam czasu kichnąć, do jasnej cholery. ale dbam, czasem pogłaszczę, nakarmione są, jedzą czasem lepiej niż ja, a przynajmniej regularnie. co i tak nie przeszkadza szaremu naszczać na wycieraczkę/torbę/buty. niczego nie skreślać, naszcza następnym razem.

no i nadchodzi dzień. dzień, w którym zoja ryczy zylion godzin, bo ząbkuje. ja mam dość. czekam na nataszę, co wraca z chemii z tatą. znowu chemia co tydzień. nerwowość wyczuwalna w powietrzu. okąpałam jakoś ryczące niemowlę, zaaplikowałam co istnieje na ząbkowanie, podkarmiłam, włożyłam do łóżeczka. zrobiłam sobie chleb z ostatnim jajkiem na twardo, co było w domu, nakarmiłam koty. zojka ryczy. wyszłam na ułamek sekundy dać jej smoczek, wracam na kolację, a szary dziad żre mój chleb z moim jajkiem. w życiu się tak nie wkurwiłam. żeby jeszcze głodny był, ale nie, całą trzódkę oporządzam, a potem sama jem. a ten kutafon mi ostatnie jajko wrąbał. oczywiście rzuciłam się w pogoń, nie za jajkiem, ale za kotem, ale najpierw w krzyk, na co dzieć się rozpłakał przemocno. chwyciłam więc dziecia, który, jak się okazało, rozpiął się cały z pajaca rozwierzgawszy się uprzednio z impetem i dalejże za kotem w pogoń z dzieckiem na ręku, piorunami w oczach i przekleństwami na ustach. mówiąc najogólniej i dosyć też wulgarnie, myślałam, że skurwysyna zapierdolę. autentycznie tak pomyślałam. na szczęście gnoje są szybkie i zwinne, a ja stara, niedołężna, gruba i nie taka rącza, jak onegdaj (!), no i żeby szmatę wyrzucić z domu muszę najsampierw otworzyć drzwi na dwór, bo inaczej mi spieprza po chacie i się kompromituję w nieudolnym świńskim truchcie. dodam, że cały czas rzucam przekleństwa, a z ramion wierzga mi dzieć gołymi nogmi oraz powiewają nogawice od pajaca. w tak zwanym międzyczasie zadzwonił mąż. kiedy zapytał co tak dyszę i kiedy usłyszał w prostych, żołnierskich słowach, dosłownie w kilku wykrzyknikach, co się stało, zaczął rżeć doprowadzając mnie do furii. niemniej. kot wyjeban na dwór, dziecia teraz trza ululać, dałam więc cyc z adrenaliną w mleku, więc spać nie poszła, a ja, na głodnego, zaprzysięgłam kotowiźnie zemstę. nie chce siedzieć w ciepłym nażarty karmą za dwieście złotych, to będzie siedział w zimnym, o myszach. nieugięta jestem. koniec. niech nikt mnie nie prosi. za dużo zaszczanych rzeczy wyrzuciłam. teraz miauczy, drze ryja, drapie moskitiery i udaje, że jest miły. ale ja jestem niemiła. micha i na dwór. zapytajcie mnie za trzy miesiące co u nas.

aha. i smacznego jajka.