pyk.

są noce ciężkie, lżejsze, przespanych nie ma w ogóle. nie przespałam całej nocy od jakichś trzech lat. nie żalę się, stwierdzam fakt. natasza z powodu swojej choroby prawdopodobnie nie prześpi nocy, ja wiem, nigdy? nie wiem. łudzę się, mam nadzieję, pragnę, by było inaczej. jest zmęczoną małą dziewczynką. co tam ja, dziecko mam zmęczone. to męczy mnie o wiele bardziej. ja wstaję, działam jak automat. jest kwękot, wstaję, czynię, kładę się. w zależności od tego, która się zbudziła, albo poję i wysadzam, albo karmię i odbijam. mylę się czasem, jasne, ale one się nie mylą. zojce chciałam dziś wydmuchać nos w chusteczkę, nataszy znów próbowałam wepchnąć smoczek do ust. chyba się przyzwyczaiłam do takich nocy. zawsze lubiłam spać, teraz też lubię, ale przytulona do swoich córeczek. kiedy ciepłe stópki opierają się o moją twarz, kiedy puchatek wbija mi się w kręgosłup, kiedy uporczywe swędzenie łokcia okazuje się dziurą po plastikowym gorylu z dzieckiem na plecach, kiedy śpię na ramie, bo w łóżku śpią pluszaki. budzę się z zabawkami wszędzie, skarpetami dzieci na głowie, nogi pętają mi rajstopy upchnięte w pościeli w dzień. pisałam to tryliard razy, napiszę raz jeszcze. jestem zmęczona. co nie znaczy, że nieszczęśliwa.

a teraz, dodatkowo, kiedy otępiała budzę się w nocy, by oddać im co ich, zojka nie je, bo ma etap uśmiechu. patrzy się na mnie i szczerzy dziąsła. kocham ten widok. niezależnie czy jest trzecia, czwarta czy piąta nad ranem. bezzębny uśmiech czaruje i wzrusza. to chyba z rozczulenia już ryczę.

natasza dziś podeszła do siostry i powiedziała: zojciu, przytulisz mnie? zojcia ma cztery miesiące. nie wie do czego służą ręce. ale od czego ma rodziców. tulą się. niech się tulą zawsze. moje okruszki.

no i co ja tu jeszcze robię? pyk! zniknęłam.