po prostu dziewiętnasty grudnia

Może najwyżej po prostu nie będzie posprzątane. Będzie się na mnie patrzeć z politowaniem i kiwać niewidzialnie głową: nonono, nic do roboty nie ma, a nie posprzątała. A potem się pokiwa widzialnie i powie: nonono, tak, tak, w ciąży masz prawo. No i to twoje dziecko jednak jeszcze jest małe. Nie no w sumie, masz co robić cały dzień.

A w sumie cały dzień dziś akurat nie chcę robić nic. A jutra na takie zajęcia nie będzie, nie wystarczy, nie nakroję więcej. Ani pojutrza. Więc godzę się na politowanie i myślę jednak: jebać to. Najwyraźniej nie do końca mi z tym komfortowo, bo ja lubię jednak w komforcie siedzieć, nie lubię natomiast sprzątać. Ponieważ na ten komfort, żeby przyszedł ktoś do sprzątania po prostu mnie nie stać, to siedzę w dyskomforcie i w bałaganie. W prawdziwym, a nie takim, że skarpety się walają. Dyskomfort „małżonka”. Jak dobrze, że jest tak blisko.

To nie ten mały brzuch, który rośnie i rośnie i niedługo przerośnie, aż se mama urodzi radośnie. To nie on, ona, ono. Nie mogę zwalać winy na coś, co wprawdzie ma już odbyt, ale nie ma paznokci i flaki se wepchnęło póki co do pępowiny. To ja. Ja sama taka jestem zmarazmowana, nikt i nic mnie do tego nie zmusza, to ja, ja, ja! Ech ego moje wychuchane, choćbyś miało rzęzić zdychające, zakaszleć się i zapluć, zasmarkać i zesrać, to i tak będziesz grać u mnie główną rolę. Czy dobrze, czy źle. Czy słońce, czy deszcz. Czy bogactwo myśli, a bieda portfela, czy odwrotnie. W roli gównej: ego. W pozostałych rolach: poczucie winy, bałagan, miłość, dużo miłości. Scenariusz: banalnie – życie, chociaż czasem to jest warzywnik, wegetatywnik. Niby coś się dzieje, niby rośnie, ale jak się siedzi i patrzy, to zupełnie jak w polskim filmie. Jak się poskubie niepotrzebne z naokoła, to wyrośnie. A jak się podrzuca gnój pod wszystkie cudowne roślinki, to świętą marchewę trafia szlag, lebioda zaś po samo niebo.

Beznadzieja.

Zaraz wstanie dzieć z uroczym: „mama” na uzębionym już dziąśle, pójdziemy siku i na zupę i do lekarza. Dzień jak co dzień. Popłacze się u lekarza, potem ją uspokoję jakoś matczyno – przebiegle, potem ją do sklepu zabiorę, niech też ma przedświąteczną gorączkę. Niech wie z tej wsi przywieziona, że dlatego bez ludzi mieszkamy, że ludzie pędzą za rzeczami. A my rzeczy kochamy, uwielbiamy, czcimy, ale nas na nie nie stać, więc zabawki matka dzierga, a tata na włóczkę do nocy zarabia.

A potem ją do babci dosłownie na kilka minut podrzucę, udam, że spraw niecierpiących zwłoki mam bez liku, popłaczę się za drzwiami, spiję herbatę na nielegalu za sześć złotych, a może mi się dziś upiecze i zaprzyjaźnieni barmani okradną szefostwo, bym mogła się czerwonawego wrzątku ożłopać. Popatrzę w dal przez okno, melancholijnie powzdycham, odpowiem: nic, nic na zaczepki troskliwych i wrócę do swojej brudnej codzienności uprzednio upchawszy dziecko w foteliku, który wnerwia nas jednakowo – ją, bo ciasno, mnie, bo ciasno.

Tak, tak, śpi się w pokoju obok, do snu mruczą koty z kurzu i te prawdziwe. Już za momencik się wstanie i matka znów z poziomu: „ale jestem zajebista i w dodatku mam czas pomyśleć to raz, a dwa – pożalić się na codzienność” przejdzie do stendbaju: „siku? zupę? czytamy? biegamy? nie wolno”.

Mimo wszystko za długo śpi. Tęsknię.